2012

Roland Emmerich had na Independence Day, Godzilla en The Day After Tomorrow blijkbaar nog steeds niet genoeg van rampenfilms. De computereffecten zijn er intussen duidelijk op vooruitgegaan, maar afgaande op zijn nieuwe succesfilm 2012, heeft de man echter niet veel nieuws meer te vertellen in het genre. Dit is dan ook een uit zijn voegen barstend spektakel dat op het grote scherm absoluut weet te entertainen, maar verder op alle vlakken wankelt onder de stereotiepe elementen van de popcornblockbuster.

In die zin is 2012 eigenlijk ouderwetse cinema. Tien jaar geleden kende het genre van de rampenfilm een nieuwe opstoot, met heel wat ondingen tot gevolg. Armageddon, Independence Day en Deep Impact waren allemaal films die met veel genoegen wereldsteden en monumenten digitaal van de kaart veegden. Ondertussen dachten we daarvan verlost te zijn en leek het rampengenre verdrongen te zijn door vaak veel grimmigere en angstaanjagendere (post)apocalyptische thrillers als War of the Worlds, I am Legend en 28 Weeks Later. Het is dan ook een raadsel waarom in een sector waarin vooral successen worden nagebootst, uitgepakt wordt met een film die geenszins aansluit bij een heersende trend.

Rampenfilms kun je bovendien niet blijven heruitvinden, dus originaliteit is in 2012 ver te zoeken. Er wordt een wereldramp voorspeld, dit keer als gevolg van een stijgende temperatuur in de aardkern, en het is dan toekijken hoe steden verwoest worden, protagonisten vluchten en overheden reageren. Dat allemaal volgens het boekje, met typische personages en klassieke situaties.

In het uitwerken van een plan om de mensheid te redden, toont de film zich iets geïnspireerder. Toch speelde ook Deep Impact al met die idee: wie mag er mee, welke dieren moeten gered worden, welke belangrijke kunstwerken dienen bewaard te worden, ... Onder deze opeenstapeling van computereffecten en hysterie sluimert dus even een drama dat interessante morele en praktische kwesties aanraakt, maar echt benauwend of diepgravend wordt het uiteraard nooit. Zo is er geen schemerzone tussen de gewetensbezwaren van een brave wetenschapper en de doortastendheid van een man met verantwoordelijkheden. Die zwart-wit tegenstelling, gekoppeld aan geforceerd sentiment, maakt 2012 op dramatisch vlak bijzonder klef en smakeloos. Enkele acteurs uit de sterke cast vallen dan ook door de mand: Woody Harrelson hoopt wellicht één en ander wat te relativeren, maar hij is gewoonweg erg onnozel. De Rus die de rol van Yuri speelt, is zelfs zo clownesk dat de film in de enkele pogingen om ook grappig te zijn, enkel onbedoeld slaagt.

Hoe verpletterend of akelig zou 2012 wel niet zijn in handen van - stel-je-voor - Michael Haneke? Waarom zijn de grote budgetten altijd voor de nitwits?

Wat deze veel te lange film dan wel te bieden heeft, is een groots, soms opwindend en hier en daar spannend spektakel, dat op het grote scherm zeker effect heeft. Maar verder is de prent vooral interessant om wat hij niet is. Hoe verpletterend of akelig zou 2012 wel niet zijn in handen van - stel-je-voor - Michael Haneke? Waarom zijn de grote budgetten altijd voor de nitwits? Cinefiele kopzorgen die niet de uwe hoeven te zijn, natuurlijk. Geniet dus maar gewoon van 2012 voor wat ie is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de