13m²

Genre: thriller | Duur: 1u24 | 2007 | Release: 25 Juli 2007 | Land: Frankrijk | Regie: Barthélemy Grossman | Cast: Lucien Jean-Baptiste, Youssef Hajdi, Barthélemy Grossman

Ondanks zijn beperkte budget weet scenarist en regisseur Barthélemy Grossman met zijn langspeeldebuut 13m² is een boeiende thriller af te leveren die een realistische, benauwende sfeer weet op te roepen.

Grossman speelt zelf de hoofdrol van José, een kleine crimineel die maar wat aanmoddert in het leven. Op een dag komt hij puur toevallig meer te weten over een geldtransport dat niet al te goed beveiligd zou zijn. Hij grijpt zijn kans en organiseert samen met twee kompanen een overval. Dat is echter maar de aanloop naar de eigenlijke plot: de mannen dienen zich na de (wat uit de hand gelopen) overval enkele dagen schuil te houden in een klein hok (waarnaar de titel dus verwijst) en daar begint de ellende: een knagend schuldgevoel, een verborgen verslaving, een opvliegend karakter en het besef dat ze hun weliswaar schamele bestaan helemaal zullen moeten omgooien, zorgen voor een moeilijk vol te houden spanning. En dan is er nog de buit, die de hebzucht en dromen van het drietal staalt. De kamer verlaten betekent bovendien blootstelling aan andere gevaren.

13m² is niet helemaal de claustrofobische psychothriller die hij wil zijn. Het verhaal is daarvoor wat te rechtlijnig en eigenlijk ook te simpel. De kracht van de prent zit hem echter in de consequent volgehouden realistische toon, die ver af staat van de reguliere actiethriller. De plot is geloofwaardig van begin tot eind, de wanhoop van de personages eveneens. Ook visueel-technisch houdt Grossman die toon vol. De camera is continu in beweging, volgt de personages vaak van heel dichtbij, waardoor de kijker in grote mate betrokken raakt bij de actie. Ook de met de hand vastgehouden camera speelt daarbij een rol, al is dat wellicht een gevolg van de beperkte middelen waarmee de prent gemaakt wordt. De makers springen daar echter creatief mee om. Zo krijgen we van de overval niets te zien, maar wordt die enkel gesuggereerd met geluiden. Maar de impact is hetzelfde, zoniet zelfs groter. Zo slaat de opgejaagdheid van het drietal moeiteloos over op de kijker. Grossman heeft ons bovendien een mooi kader geschetst dat ons in staat stelt enig begrip op te brengen voor de daden van deze mannen, zonder ze daarom meteen sympathiek te noemen.

Grossman is als filmmaker duidelijk uit het goede hout gesneden. We zijn benieuwd of deze verdienstelijke, bescheiden prent een opstap mag zijn naar een volwaardige carrière als cineast.