Petite maman

Céline Sciamma liet er geen gras over groeien. Meteen nadat haar knetterende Portrait de la jeune fille en feu zich in talloze top tien-lijstjes nestelde en de ene na de andere bekroning binnenrijfde, schreef ze nog twee grandioze films. Les Olympiades werd door Jacques Audiard in beeld gezet, Petite maman werd haar vijfde langspeler. Hoeveel kleiner en bescheider dan haar vorige prent ook, deze heerlijk vertelling nestelt zich moeiteloos in je hart.

In dit kleinood maakt een familie het huis leeg van de overleden grootmoeder. De 8-jarige Nelly vangt flarden op van haar moeders jeugd door in kasten te snuisteren. Maar in het bos achter het huis ontmoet ze verrassend genoeg een ander meisje, dat eigenlijk haar moeder blijkt te zijn.

Met deze eenvoudige, kleinschalige film laat Sciamma ons kennismaken met een kind dat leert haar plaats kennen in een bloedlijn en reflecteert op de band tussen haar moeder en grootmoeder om zo haar mama als mens in een breder verhaal te leren liefhebben. Is het geen eenzaam kind, die kleine moeder, die wat geruststelling verdient? Nelly wil er op aandoenlijke wijze mee voor zorgen dat momenten van onbezorgd kinderlijk spel onuitwisbare herinneringen worden voor haar moeder. Maar dat blijft vooral heerlijk onuitgesproken. Er zijn trouwens ook enkele lieflijke scènes met de vader van Nelly.

Een aandoenlijk relaas over jeugdherinneringen en de band tussen moeders en dochters

Petite maman is puur en eenvoudig. De camera - in handen van Claire Mathon, die naast Portrait... o.a. ook L'Inconnu du lac, Atlantique en Spencer van visueel vernuft wist te voorzien - blijft rustig en vat zowel de veranderende interieurs en de idyllische bospadjes op hun intiemst. De tweeling die die Nelly en haar moeder speelt, komt niet elk moment even natuurlijk over maar ze vormen een ontwapenend duo dat dit magisch-realistische relaas van een hart voorziet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de