L'Inconnu du lac

Wie bij "cruising” aan een vakantie op een schip denkt, is eraan voor de moeite in L’Inconnu du lac van regisseur Alain Guiraudie. In de film doen homomannen die andere betekenis van de term alle eer aan, aan de oevers van een Frans meer. Elke dag van de zomer troepen ze er samen om naakt te zwemmen, naakt te zonnebaden en vooral een partner van het moment te zoeken voor een snel nummertje in de bosjes.

De jonge Franck is een van hen. Geregeld strijkt hij er neer op zoek naar zijn deel van de koek. Tot hij op een dag Michel ontmoet, een viriele adonis met de allures van een pornoster uit de jaren 1970. Franck valt als een blok voor hem, zelfs wanneer hij op een avond ziet hoe Michel zijn vriendje in het meer verdrinkt. De moord zet Franck er alleen maar toe aan het voorwerp van zijn fascinatie verder na te jagen.

Gevoelige kijkers en mindere fans van de mannelijke anatomie moeten gewaarschuwd: in L’Inconnu du lac wordt het vlees en bloed van alle personages open en bloot en zonder enige inhibitie op het scherm geprojecteerd. De kijker krijgt de fallus in alle mogelijke stadia van opwinding te zien, inclusief een feestelijk orgasme. Maakt dat van deze prent een goedkope pornofilm? In geen geval.

Een subtiel opgebouwde thriller is een vlag die de lading beter dekt. Dat begint al bij de setting. De scènes spelen zich uitsluitend af in en rond het meer. De ruimte waarin de personages zich bewegen lijkt volkomen los van de werkelijkheid te staan. Een buitenwereld is onbestaande. Deze splendid isolation doet haast sprookjesachtig aan, alsof het een parallel universum betreft. Maatschappelijke regels of morele terughoudendheid zijn afwezig en de mannen kunnen zich zonder enige schaamte aan hun fysieke lusten overgeven.

Dat laatste gebeurt niet zelden met een kwinkslag. Zo beschikken lang niet alle bezoekers over de perfecte maten. Dit weerhoudt hen er echter niet van hun lichaam languit op het strand tentoon te spreiden, ongedwongen avances te maken of ongegeneerd in de camera te loeren alsof ze het voltallige publiek in de zaal zonder verpinken willen afwerken.

Bij momenten sprookjesachtige psychothriller

Wanneer deze alternatieve Rubensiaanse schoonheden door het bos even verderop struinen in een poging lust in actie om te zetten, lijken ze ook van het laatste restjes schroom bevrijd en viert het adagium anything goes meer dan ooit hoogtij. Toch vallen ze niet uit de toon, integendeel: hun naakte lichamen lijken al even ongerept als het struikgewas dat hen omringt. Het geheel heeft een paradijselijk tintje, alsof de kijker een blik op de tuin van eden wordt gegund (weliswaar met Eva als grote afwezige).

Hoofdrolspeler Pierre Deladonchamps zet zijn personage Franck als een sociaalvoelende, maar ietwat naïeve jonge homo neer. Als in een ideale wereld slaat hij met eenieder een praatje, ongeacht looks of afmetingen. Ook het feit dat hij meteen verliefd beweert te zijn op Michel, doet vermoeden dat hij meer dan seks nood heeft aan vriendschap, liefde en affectie. Deladonchamps slaagt erin deze strijd tussen lichaam en geest in woorden en vooral in daden knap samen te vatten, zonder dat het pathetisch wordt. Christophe Paou neemt de rol van de antagonist Michel voor zijn rekening en zet met verve het beeld van een onvervalste player neer. Een heuse pornosnor maakt het plaatje af.

Alexander Verstraete Helemaal (niet) akkoord? Lees de