House of Gucci

Ridley Scott laat zich niet kisten. Intussen is hij 84 maar House of Gucci is na het niet zo succesvolle The Last Duel maar mooi zijn tweede productie dit jaar. De man heeft het filmen dan ook in de vingers maar we vragen ons toch af of hij bij deze opnames wel nog wakker genoeg was.

De geschiedenis van een op hol geslagen familie - de Gucci's die het gelijknamige modehuis in handen hebben dus - is er één van hebzucht, macht, verraad en uiteindelijk moord. Klassieke filmthema's en in dit geval gebaseerd op sappige feiten. Wat kan er mis gaan als je dan nog eens een grandioze cast aan boord haalt?

Wel, toch één en ander zo blijkt. House of Gucci is vooral in zijn eerste uur ontnuchterend mak. Je ziet geen echte personages tot stand komen, je neemt geen plotopbouw waar, je aanschouwt zonder enige emotie hoe de eenvoudige maar gewiekste Patrizia Reggiani zich inwerkt in een machtige en rijke familie om daar vervolgens de boel naar haar hand te zetten.

Net wanneer je in slaap dreigt te sukkelen, wint dit relaas gelukkig wat aan plot, maar de verwikkelingen blijven bijzonder onspectaculair. Nu en dan knettert het dankzij de groteske personages wel even, maar de boel wordt eigenlijk routineus afgehandeld. Finaal vraag je je af of Ridley Scott wel de juiste man was voor deze vertelling. Je kan je zo een aantal filmmakers inbeelden die deze knettergekke poppenkast met veel meer energie in beeld zouden kunnen zetten. Nu krijg je een halfslachtig verslag dat tot het eind blijft zoeken naar een narratieve stijl: is dit een uitzinnige komedie, een doorleefd (relatie)drama of een familiekroniek met thrillerallures? Wie zal het zeggen?

De energieke cast tracht deze makke en onevenwichtige familiekroniek recht te houden

De acteurs alleszins niet. Ze zijn stuk voor stuk geweldig, met hun al dan niet geslaagde accenten, maar lijken allemaal in een ander soort film te zitten. Lady Gaga kruipt met veel vuur in de huid van de doortrapte Patrizia. Sluw en furieus, dreigend en passioneel, ze vat dit karakter in haar facetten. Adam Driver, nooit teleurstellend, houdt het beheerst en lijkt zich voor te houden dat hij in een prestigeproject zit. Jared Leto is daarentegen dan weer grandioos als clown van de familie, maar zijn vertolking is over the top en dient vooral de satire die House of Gucci duidelijk niet is. Ze zorgen allemaal wel voor een sterk moment, maar er valt geen lijn in te trekken.

Met zijn twee en een half uur zaken- en familieperikelen mist House of Gucci dan ook nog eens bondigheid en scherpte. Tegen de afloop kunnen de akelige figuren die de prent bevolken je geen zier meer schelen, of ze nu arm, dood of depressief zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de