Spencer

Na het bejubelde Jackie is het wat verrassend dat de veelzijdige Pablo Larraín opnieuw voor een portret gaat van een tragisch figuur. Tussen Jackie Kennedy en Prinses Diana vallen heel wat vergelijkingen te maken. Spencer is zowel inhoudelijk als stilistisch verwant aan Jackie en garandeert ons dus opnieuw een diepgravende interpretatie van een beroemde vrouw die al tijdens haar leven tot mythe begon uit te groeien.

We volgen de prinses tijdens een kerstperiode van drie dagen, begin jaren '90, wanneer ze op het landgoed Sandringham in een mentale crisis belandt die het einde van haar huwelijk zal aankondigen. Diana is er omringd door de kille familieleden van haar man, waaronder uiteraard de koningin en voelt zich gevangen en leeggezogen. Haar identiteit dreigt te vervagen, haar eigenheid wordt bekritiseerd, haar zelfbewustzijn gekelderd. Op haar kinderen na, lijkt alle zin uit haar leven te verdwijnen.

Deze emotionele worsteling krijgt enerzijds vorm in openhartige conversaties van de prinses met haar kinderen en personeelsleden en anderzijds in woordenloze, door krachtige muziek ondersteunde scènes waarin we Diana zien de vlucht nemen, zowel letterlijk als figuurlijk. Op die manier krijg je een knap geschreven interpretatie van een fabelachtig personage, een fictieve kijk op een waar gebeurd relaas, dat tracht de figuur van Diana te ontcijferen. Als moeder, als echtgenote en als vrouw, eerder nog dan als publiek figuur of prinses.

Larraín zet dat indrukwekkend om in beeld. Zijn camera beweegt zich sierlijk door de letterlijk majestueuze omgeving, waarbij licht en donker geniaal ingezet worden. Opmerkelijk is hoe de talrijk aanwezige leden van de koninklijk familie tot figuranten gereduceerd worden. Het zijn vrijwel bewegingloze poppen die de indruk versterken dat Diana zelf ook een marionet is, een onderdeel van een plechtige poppenkast. Bewust manifesteert dit drama zich als afstandelijk en koel.

Op afstandelijke wijze verbeeldt dit drama de kwellingen van de fabelfiguur Diana

Kristen Stewart is een hoogst ongewone keuze voor de hoofdrol. Ze lijkt in de eerste plaats sterk op Naomi Watts - die ook al een keer de prinses speelde, in het slecht onthaalde Diana - maar laat ons echter al snel geloven in haar gekwelde personage. Haar Engelse accent is geweldig maar dat ze verder niet exact op de echte Diana lijkt, hoeft geen euvel te zijn en draagt enkel bij aan de opzet: dit is geen klassieke biografie maar een verzonnen indruk van wie de Engelse roos was.

Stewart heeft lang moeite moeten doen om het imago van tienersterretje van zich af te werpen. Een aantal heel interessante vertolkingen (Clouds of Sils Maria en Personal Shopper met name) deden de critici stilaan anders naar haar kijken. Maar zowel haar meer bevlogen acteerwerk (Seberg, Lizzie) als haar commerciële producties (Charlie's Angels, Underwater) bleven onder de verwachtingen presteren en begonnen samen een onevenwichtige carrière te vormen. Sterk van Larraín om deze onwaarschijnlijke casting uit te voeren die Stewart wellicht haar eerste oscarnominatie bezorgt en mogelijk voorgoed alle twijfels wegveegt over haar kunde en talent.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de