F9: The Fast Saga

Toen toenmalig KUThoofdredacteur Frans Moens zich 20 jaar geleden door het afkraken van The Fast and the Furious de toorn van Johnny's overal te lande op de hals haalde, hadden we nooit kunnen vermoeden dat we nog jarenlang sequels zouden moeten doorstaan. De desastreuze spin-off Hobbs & Shaw buiten beschouwing gelaten is dit dan ook al de negende prent rond een groep autofreaks die - en dat blijken we dus eigenlijk nooit echt goed begrepen te hebben - opdrachten uitvoeren voor allerlei machtige organisaties. En er zijn ook booswichten in het spel.

Onze excuses dat dat gewoon als een vaag Jommekesverhaal klinkt, maar net als alle vorige keren is het scenario van geen enkel belang. The Fastfranchise teert op actie, actie, actie en we moeten maar gewoon zeggen waar het op staat: je krijgt waar voor je geld. De 143 minuten aanslepende historie rond twee dinges waar een machtig iemand veel kwaad mee kan aanrichten, bestaat uit een opwindende reeks achtervolgingen, ontploffingen en schietpartijen die door regisseur Justin Lin met best wat vaardigheid in beeld worden gebracht.

Alles raast, knalt en botst dus - het aantal auto's dat tot wrak herleid wordt, is niet te tellen - en je krijgt amper de tijd om je daar vragen bij te stellen. Geen enkel personage loopt een schram op, ordediensten komen er niet aan te pas en de protagonisten verplaatsen zich zonder enige moeite of bagage van het ene werelddeel naar het andere. Het pittoreske Edingburgh mag trouwens de show stelen als minst waarschijnlijke decor voor een actieprent, waarbij een reusachtige magneet de opwinding vergroot.

Men wil echter ook aandachts schenken aan de personages en we krijgen - veel te uitgebreid - te zien hoe de broer van de immer stuurs kijkende Dom dit keer zijn plaats opeist in het verhaal. De met slechts twee gelaatsuitdrukkingen acterende Vin Diesel hebben we intussen leren appreciëren, de grotesk opgepompte John Cena staat als Jacob echter schabouwelijk te doen alsof. De scenaristen laten de gekwelde broers dan ook allerlei trauma's bovenhalen, waardoor een loden ernst binnendringt. Heeft de popcornvreter behoefte aan dit soort opgedreven sérieux?

Het scenario is finaal haast debiel, maar alles knettert en knalt zoals dat hoort bij een popcornprent

Maar de plot raast verder en ondanks alle ongeloofwaardigheden, is de boel kundig aan elkaar geschreven en gemonteerd, hoe ridicuul de wendingen ook. Dat een Pontiac Fiero op een bepaald moment de ruimte in gaat, tart alle verbeelding en het vergroot de debiliteit van deze productie aanzienlijk, maar niettemin spat het spektakel van het scherm, brullen de motoren gretig en moet je toegeven: ook dit is cinema.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de