Seberg

Jean Seberg is enerzijds niet meteen één van de grootste filmsterren uit de geschiedenis, gezien haar beperkte impact en korte carrière. Anderzijds is ze wel een icoon van de Nouvelle Vague geworden, dankzij haar rol in À bout de souffle en symboliseert ze aldus ook meteen een veranderende tijd en zelfs een modestijl. Het is dus vooral haar tragische levensloop buiten de cinema die haar meer dan geschikt maakt als onderwerp voor een biografische film.

Seberg brengt echter geen traditioneel opgebouwd levensverhaal, maar focust op de kennismaking en romance tussen Seberg en Black Panther-activist Hakim Jamal, wat er toe leidde dat de FBI haar in het oog hield. Het effect van de daaropvolgende beschadiginsgoperatie zou Seberg fataal worden.

Toch wordt deze focus veel te versplinterd uitgewerkt en lijken de makers het te houden bij een oppervlakkige reconstructie van feiten zonder de emotionele storm in het hoofd van de actrice voelbaar te maken. De ensceneringen zijn kleurrijk en de beeldvoering haast idyllisch, maar we worden hoogstens matig geboeid, laat staan geraakt, door wat de zwartmakerij van de FBI teweeg brengt. Dat men naast Seberg haast een tweede hoofdpersonage opvoert - de meelevende FBI-agent Solomon - helpt ook niet om voluit op te gaan in de al dan niet subjectieve beleving van de protagoniste.

Daarnaast ervaren we deze prent eigenlijk onvoldoende als waargebeurd. Kristen Stewart is appetijtelijk en geëngageerd, maar we herkennen er echt geen Seberg in. Misschien is het bewonderenswaardig dat ze niet naar een imitatie streeft, maar haar interpretatie van de Franse ster lijkt richtingloos en we lijken naar een willekeurige beroemdheid te kijken.

Richtingloos portret van een door de FBI opgejaagde actrice

De aantrekkelijke bonte bende om haar heen - Jack O'Connell, Zazie Beetz, Yvan Atal, Margaret Qualley, Vince Vaughn en Anthony Mackie - vergroten het kijkplezier, maar verhinderen nog meer dat we haar echt kunnen doorgronden. Zo lijkt een dineetje tussen twee FBI-gezinnen enkel als functie te hebben de kapselinvloed van Seberg te benadrukken. De groeiende paranoia van Seberg had dus een veel interessantere film kunnen opleveren - die de ietwat geheimzinnige, vroegtijdige dood van het icoon verdorie niet als een epiloog meedeelt!

De Australische theaterregisseur Benedict Andrews volgt met Seberg zijn wat wankele debuut Una op maar overtuigt ons opnieuw niet van zijn narratieve talent. Het lijkt de man aan gedrevenheid te ontbreken om zijn kijker echt mee te sleuren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de