Falling

Viggo Mortensen durven we best één van de meer interessante acteurs van zijn generatie te noemen, ook al stelde hij recent teleur door in het succesvolle maar te sentimentele Green Book nauwelijks het karikatuur van de Italiaanse macho te doorbreken. Hij laat zich nu voor het eerst opmerken als regisseur en hoewel Falling zeer bekijkbaar is, lijkt aan Mortensen ook geen groot verteller verloren.

In dit bezield gebrachte relaas tracht een man (Mortensen op zijn zachtst) om te gaan met de dementie van zijn vader. De benevelde geest van de ooit viriele Willis zorgt er voor dat hij zonder enige sociale filter non-stop zijn racistische, homofobe, seksistische, oerconservatieve frustraties spuwt. Zijn volwassen kinderen gaan daar elk op hun manier mee om, maar worden wel voortdurend herinnerd aan hun woelige jeugd, waarin hun moeder al te lijden had onder de nijd van de pater familias.

Mortensen haalt uit filmveteraan Lance Henriksen een krachtige vertolking. De 80-jarige acteur uit o.a. Aliens en ontzettend veel - maar echt enorm veel - actie- en horrortroep heeft misschien wel nog nooit zo'n uitgeschreven rol gekregen. Ook de andere personages komen mooi naar voren. Maar finaal vangt Mortensen niet zo veel aan met die figuren en handelt hij de plot af zonder verrassingen.

Prima geacteerd maar wat richtingloos melodrama

Falling toont ons een geloofwaardige maar pijnlijke vader-zoonverhouding waarbij we begrip opbrengen voor de knap uitgebeelde verdraagzaamheid en het geduld van de zoon, maar ons gedurende de veel te lang aanslepende scheldpartijen van het vaderpersonage ook afvragen waarom de familiebanden niet gewoon worden doorgesneden. Het uiteindelijk ietwat richtingloze en te weinig snedige melodrama laat je als kijker mogelijk bezinnen over je eigen ouderband en bij uitbreiding ook over hoe het leven ons vormt en kneedt maar uiteindelijk enkel een schim - of een essentie? - van onze persoon overblijft.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de