Triangle

Genre: Science-fiction | Duur: 1u39 | 2009 | Release: 10 Maart 2009 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Christopher Smith | Cast: Melissa George, Rachael Carpani, Liam Hemsworth, Michael Dorman

De Bermudadriehoek: een befaamde plaats waar vele vliegtuigen en boten reeds in het niets zijn verdwenen. Het aantal samenzweringstheorieën rond dit mysterieuze fenomeen kunnen we niet meer op één hand tellen: van buitenaardse wezens tot bovennatuurlijke krachten. Allerlei verklaringen passeren de revue wanneer er naar antwoorden wordt gezocht. Christopher Smith werpt met de indie sci-fi horror Triangle een verfrissende blik op dit populair stukje zeegebied.

De film vertelt het verhaal van een alleenstaande moeder, sterk neergezet door Melissa George, die haar autistisch zoontje (en de zorgen die hiermee gepaard gaan) voor een dagje achterlaat om op boottocht te vertrekken met een groep vrienden. Maar al snel loopt het mis: de zeilboot komt in een zware storm terecht en kapseist. Toevalligerwijs vinden ze hun redding bij een passerende cruise, al wordt het snel duidelijk dat ze misschien beter op de zeilboot waren gebleven…

Verwacht met Triangle geen rollercoaster-horror die bloed, zweet en tranen centraal stelt, maar eerder een minutieus opgebouwde spanningsboog en enkele “what the f*ck!” plottwisten. Geïnspireerd op films zoals Memento en Dead of Night levert Smith een knap vervolg aan dit lijstje van mindfuckfilms. Triangle speelt zich dan ook grotendeels af op een hermetisch gesloten locatie met een beperkt aantal acteurs. Zonder zich hierdoor te verliezen in overweldigende spektakelbeelden of uitgekiende visuele effecten gaat Smith aan de slag met enkele minimale elementen om ons een meeslepende, ijzingwekkende nachtmerrie voor te schotelen die zich eerder toespitst op menselijk (lees: Darwinistisch) gedrag in tijden van nood.

Wanneer de groep op het schip belandt, lijkt dit verlaten. Kubrickaanse gangen en art-deco kamers creëren een onheilspellende sfeer waar de grenzen met waanzin sterk worden afgetast. Met op een verlaten bospad achtergelaten broodkruimels begeleidt Smith ons stelselmatig doorheen dit oneindige labyrint en duiken we steeds dieper down the rabbit hole. Zonder al te veel te verklappen, is dit science fiction van een niveau dat we enkel kunnen toejuichen: slim, gelaagd en voer voor een stevig nagesprek. Het einde is er dan ook eentje om U tegen te zeggen.

Jammer dat Smith meer dan tien jaar na deze film (en zijn voorgaande Creep) nog steeds niets heeft gerealiseerd dat aan hetzelfde niveau kan tippen. Als unicum in de carrière van een filmmaker blijft Triangle echter de moeite waard om bekeken te worden. Eigenlijk zelfs tweemaal: een eerste keer als onbevooroordeelde ervaring met alle plottwisten van dien, een tweede keer om na te kijken of je wel alles goed hebt begrepen.