Annihilation

Toen schrijver Alex Garland als filmmaker debuteerde, waren er geen bijzondere verwachtingen. Ex Machina, dat hem meteen een oscarnominatie als scenarist bezorgde, bleek echter een indrukwekkend, visueel verbluffend stukje science-fiction te zijn dat op flink wat applaus onthaald werd. Zijn tweede film toont opnieuw aan dat Garland een hypnotiserend verteller is van wie we nog veel meer willen zien.

Annihilation, dat in premiere ging op Netflix, is een sciencefictiondrama waarin een groep van vijf wetenschapsters een missie aanvangt die al een aantal militairen het leven gekost heeft: ze betreden een mysterieus, groter wordend, glimmend krachtveld waarbinnen zich onverklaarbare celdelingen voordoen, waardoor allerlei levensvormen zich met elkaar beginnen kruisen. Dat biedt de production designers de kans uit te pakken met even sprookjesachtige als akelige sets, die ons een bedreigende natuurpracht voorhouden.

Maar hoe ijzingwekkend bepaalde monsterlijke wezens ook, of hoe creepy en poëtisch tegelijk de struiken in mensenvorm, Annihilation teert op de angst van de personages voor zichzelf. Binnen deze zone vol onverklaarbare gebeurtenissen, blijken de vijf heldinnen zelf ook een metamorfose te ondergaan. Hun onberekenbaarheid zorgt nog het meest van al voor een dreigend sfeertje. De geluidsband met desoriënterende klanken voegt iets onwezenlijks toe aan de gebeurtenissen: net als de personages zien we iets aanlokkelijk en bezwerend sluimeren in wat in se angstaanjagend onverklaarbaar is.

Bezwerende sci-fi-horror vol even creepy als sprookjesachtige taferelen.

Garland gaat helemaal loos in de finale. De eindbestemming is in films wel vaker minder fascinerend dan de zoektocht, maar toch hebben we lang niet zo'n bizar tafereel gezien als de psychedelische dans die Natalie Portman met een alien opvoert. Op zo'n momenten voel je dat Garland zijn klassiekers kent en Kubrick en Tarkovksy als inspiratie gediend hebben.

Niettemin weet Annihilation te weinig aan te vangen met zijn filosofisch potentieel en lijkt er evenmin sprake van een soort allegorische vertelling. Is Garland dan finaal toch voor een genrefilm gegaan? Dat dan toch ook weer niet. Het kijkgenoegen zit hem zeker in de kenmerkende opbouw en langzame ontrafeling van het mysterie, maar anderzijds weigert Annihilation, net als vergelijkbare surreële verhalen als Under the Skin en Moon, de kijker iets vertrouwd te bieden. En dat is waar meesterschap lonkt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de