Halloween

Ideeënarmoede en dollarhonger hebben enkele Hollywoodlui doen beslissen dat Halloween een update nodig had. Omdat ze dat moeilijk gezegd krijgen, wordt deze nieuwe prent – die als een sequel op de eerste film mag beschouwd worden - dan maar een hommage genoemd. Liefhebbers van de reeks zullen genieten van de met referenties volgestouwde horrorprent, maar dat blijkt helaas allemaal wat weinig intens en gefocust te gebeuren.

Ondanks enkele sequels, sluit deze prent dus gewoon aan bij de klassieker uit 1978. Laurie Strode, destijds een kwieke meid, heeft 40 jaar in angst geleefd. Ze is daardoor de band met de realiteit wat verloren. Haar dochter en kleindochter zien haar als een verwarde oude vrouw. Maar haar aartsvijand, de bloeddorstige killer Michael Myers, is nog altijd in leven. Wanneer hij toevallig op Halloweenavond wordt overgebracht naar een nieuwe gevangenis, gaat Laurie over tot een staat van paraatheid, met het voornemen haar angst tegemoet te treden en Myers zijn verdiende loon te geven. Ze is er immers zeker van dat hij haar kant opkomt.

De plot is weinig verrassend, maar wordt enthousiast getooid met tal van grote en kleine referenties naar de eerdere films uit de reeks. Die zitten vaak best inventief verweven en de kenners zullen zeker smullen van de soms subtielere verwijzingen. Wie echter vooral gaan zitten is voor een avondje gruwelen, wordt minder in de watten gelegd: Halloween blijkt op hier en daar een spannende scène na, vermoeiend in zijn gebrek aan richting en nergens echt beklemmend eng.

De makers – waaronder regisseur David Gordon Green en co-scenarist Danny McBride – hebben immers te veel ballast aan boord gehouden: personages en situaties die er niet toe doen (die dokter!), pogingen tot uitdieping van de protagoniste (in b.v. een onnozele restaurantscène) en vooral: een onbevattelijke aandacht voor gore – Halloween hoort echt wel een slasher te zijn, en geen splatter! Het barsten van een schedel expliciet in beeld brengen, is overbodig in een film die angst wil vinden in ijskoude messen en het kille silhouet van een gemaskerde moordenaar.

Generisch eerbetoon aan de moeder aller slasherfilms

Naast Jamie Lee Curtis, die we al een tijdje missen op het grote scherm, heeft men een cast verzameld van onbetekenend en redelijk charismaloos volk dat best als slachtvee mag functioneren, maar wiens perikelen ons verder weinig kunnen schelen. Toch zitten we opmerkelijk veel schermtijd opgezadeld met onaantrekkelijke jongelui. Wanneer oma Strode dan eindelijk voluit mag gaan, wordt de prent iets genietbaarder maar opnieuw slaagt de film er niet in ons echt mee te slepen en valt het oog op flauwe details. Dat Laurie bijvoorbeeld in zo’n onpraktisch volgestouwd huis woont, is bizar als ze van haar woning net een grote valstrik wil maken. Soit, details, maar veelzeggend over hoe weinig kritisch de makers zelf zijn over hun eerbetoon.

De gekende score van destijds terug horen, roept een zekere nostalgie op en het verlangen naar een no-nonsense, franjeloos vertelde clash tussen Laurie Strode en Michael Myers. Dat had gerust een efficiënte recht-door-zee moordfilm mogen zijn, maar deze generische thriller neemt te veel omwegen en staat finaal gezien op te slappe benen om ook maar ietwat in de buurt van het origineel te komen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de