Wij

In de residentiële wijk van een grensdorp sjezen acht pubers rond, aanvankelijk op de fiets, later op de vespa die ze door chantage in handen kregen. De zomer van 2010 zal er één worden van samenhorigheid en experiment. Fysieke en morele grenzen lijken er niet te zijn voor deze 4 jongens en 4 meisjes, die uiteindelijk - zo leert de intro ons – betrokken zullen raken in een ophefmakende rechtszaak. Wij schets ons de aanloop daartoe.

Aan de basis van de gelijknamige roman van Elvis Peeters, waarvan dit dus de verfilming is, lagen enkele feiten waarbij jongeren uit verveling chaos creëerden. Zo zorgen de vier meisjes voor een spectaculair, dodelijk ongeval op de snelweg door op een brug hun kleren uit te trekken. De nogal botte roman over tienerkicks en nihilistische jeugd kwam heftig maar ook wat oppervlakkig over. Over de film kan ongeveer hetzelfde gezegd worden.

Want hoewel Wij over een best interessante en slimme verhaalstructuur beschikt, waarbij de feiten niet per se chronologisch gebracht worden maar informatie ons doorheen vier hoofdstukken fragmentarisch geserveerd wordt, blijkt het fundament van de plot te ontbreken. Zo de makers ons al willen confronteren met de immoraliteit van de protagonisten, dan lijken ze zelf op geen enkel moment een standpunt in te nemen. Elke scène wordt ons droog en pover gedramatiseerd voorgeschoteld, zonder richting, zonder voelbaar te maken wat deze jongeren drijft, zonder dat de makers zelf lijken te weten waarom ze dit relaas brengen. De roman deed nog iets met de lezer – riep walging, afkeer op – maar Wij, de film, valt de kijker als een dood gewicht in de schoot.

Hoe onbegrijpelijk en zelfs onwaarschijnlijk de dynamiek binnen de groep ook, de acteurs overtuigen grotendeels. We zien Tijmen Govaerts – die ook een rol heeft in Girl – nog doorgroeien tot jeune premier, terwijl Pauline Casteleyn aanstekelijk werk levert in een rol die tien jaar geleden Anemone Valcke wel had gelegen.

De Nederlandse regisseur Eller is na een lange carrière in reclame en muziekvideo’s toe aan zijn langspeelfilmdebuut, maar het lijkt hem volkomen aan visie te ontberen. Hij slaagt er niet in het narratief vol potentieel visueel te versterken. De gehanteerde stijl is vrij onuitgesproken en het is niet omdat je nu en dan een shot inlast van voeten in het water dat je een zekere poëzie toevoegt aan je plot. Ook het willekeurig besprenkelen van de actie met gevoelige songs die volgens marketeers de juiste emoties oproepen bij de kijker, getuigt van ‘we doen maar wat’.

We hadden de fotogenieke personages uiteindelijk liever hun ziel dan hun achterste zien ontbloten

Dat er dan ineens enkele erecties in beeld springen, legt de puberale scoringsdrang van de makers uiteindelijk nadrukkelijk bloot. De ongesimuleerde seksscènes – door stand-in-pornoacteurs – zijn even sensatiebelust en overbodig als de adviessticker ‘expliciete roman’ die destijds als gewiekste stunt op de cover van het boek kwam. Dat er reclamemakers in het productieteam zaten, is dus voelbaar. We hadden de personages finaal liever hun ziel zien ontbloten dan hun achterste.

Wij verveelt niet en zorgt op een primair niveau voor een bevredigende kijkervaring. Maar de prent is niet geaard, maakt niets los, vervliegt ook snel. Het is een product zonder artistieke expressie. Als we het over onstabiele waarden en normen bij jongeren willen hebben, laat ons de kans nog maar eens grijpen om het weergaloze Home van Fien Troch in de kijker te zetten, voor wie wel door elkaar geschud wil worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de