Cronos

Genre: Horror, drama | Duur: 1u34 | 1993 | Release: 1 Januari 1994 | Land: | Regie: Guillermo del Toro | Cast: Ron Perlman, Federico Luppi, Claudio Brook, Margarita Isabel, Tamara Shanath

Lang voordat Guillermo Del Toro Oscars binnendreef met Pan’s Labyrinth en The Shape of Water, en hij onze inner geek bevredigde met films als Hellboy en Pacific Rim, gaf hij met zijn debuutfilm Cronos een fascinerende draai aan de vampierenmythe, waarmee hij op het BIFFF een Zilveren Raaf won in 1994. Hier geen scherpe hoektanden, knoflook of vleermuistransformaties. Wel de Cronos, een apparaat gemaakt in de 16^de eeuw door een alchemist dat de gebruiker het eeuwige leven schenkt in ruil voor een onverzadigbare dorst naar bloed.

Dit apparaat komt in de handen van Jesús Gris een antiquair op leeftijd wanneer hij dit samen met zijn kleindochter ontdekt in een Engelenbeeldje. Nadat hij de Cronos gebruikt, ontwaakt hij de volgende dag enkele jaren jonger en opnieuw viriel. Maar al snel ontdekt Jesús de prijs die hij hiervoor moet betalen en dat een zieke miljonair met de naam De La Guardia op zoek is naar de Cronos.

Del Toro is een meester in het combineren van fantasie en drama. Ook Cronos is meer dan zomaar een horrorfilm met vampiers. Hier is het vooral de tragische transformatie van Jesús naar een onsterfelijk wezen van de nacht en de relatie met zijn kleindochter die de film een zekere gelaagdheid geeft. De alternatieve mythologie die Del Toro geeft aan de film ook een welkome originaliteit, en werkt zeer goed in combinatie met de talloze religieuze referenties in het verhaal. Verder verwerkt Del Toro gelukkig ook een mooie dosis gore en vuilbekkerij in zijn film. Dit laatste wordt vooral tot uiting gebracht bij de personages van de De La Gardia en zijn neef Angel, gespeeld door een jonge Ron Perlman in een van zijn meer eigenzinnige rollen.

Gezien dit de eerste speelfilm is van de Mexicaan, mist Cronos wel de visuele flair en de productiewaarde van zijn latere films. Wel merk je duidelijk de hand van de meester in de gehanteerde cameravoering en sfeerschepping. Je merkt hier duidelijk de thematische en stilistische funderingen voor Del Toro’s latere duistere fabels als The Devil’s Backbone, Pan’s Labyrinth en  The Shape of Water. Maar bovenal biedt Cornos op zich ook een unieke filmervaring, want je ziet niet elke dag een Mexicaans getinte vampierenfilm met gotische trekjes.