Marjorie Prime

De relatie tussen mens en technologie vormde al ettelijke keren de basis voor films, en ook in Marjorie Prime wordt een prangend actueek vraagstuk belicht. Gebaseerd op het Pulitzer-genomineerde gelijknamige toneelstuk, vertelt de film het verhaal van de 85-jarige Marjorie die haar dagen doorbrengt met een holografische A.I.-versie van haar overleden man, een Prime. Deze technologie moet troost en soelaas brengen aan eenzame mensen.

Marjorie wordt gespeeld door Lois Smith, die aldus haar rol herneemt van het toneelstuk. Zij wordt bijgestaan door een indrukwekkende cast bestaande uit Jon Hamm als haar overleden man Walter en Geena Davis en Tim Robbins als haar dochter Tess en schoonzoon Jon. Het is trouwens Tess die voor de kritische noot in het verhaal zorgt. Voor de rol van Walter lijkt Jon Hamm zich geïnspireerd te hebben op de vertolking van Michael Fassbenders gelijknamige cyborg in Prometheus en Alien: Covenant. De gelijkenis in gedrag is treffend.

Binnen het sciencefictiongenre doet Marjorie Prime denken aan films als Her en Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Met die laatste film deelt dit vooral ook de thematiek rond geheugen en herinneringen. Maar de uitwerking van beide films verschilt dag en nacht. Marjorie Prime komt immers voort uit een toneelstuk en de film kan die achtergrond nauwelijks verbergen. Een groot deel van de film speelt zich af op één locatie waarbij telkens twee personages in dialoog gaan. Hun gesprekken zijn soms interessant, maar vaak banaal en vooral repetitief.

Dialooggedreven contemplatie rond geheugen, herinneringen en wat het betekent om mens te zijn.

Net wanneer je je afvraagt waar de plot naartoe gaat, introduceert de film nieuwe Primes en komen we in een soort cyclus terecht. Deze opzet wordt uiteindelijk beloond met een ietwat verontrustend einde. Maar de aanloop hiernaar is weinig boeiend te noemen. Almereyda filmt alles bovendien op een doordeweekse manier waardoor de film er visueel niet echt uitspringt. Enkele scènes tussendoor tonen wat meer filmische kwailteiten, maar deze zijn in een oogwenk voorbij. Ten opzichte van het toneelstuk heeft deze film dus weinig meerwaarde.Wat deze thematiek betreft is een doorsnee aflevering van Black Mirror beslist aanbevelenswaardiger.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de