A Ghost Story

Elke minuut worden er grofweg driehonderdvijftigduizend tweets de wereld ingestuurd. De entertainmentindustrie komt bulderend op ons af. Het verschroeiende tempo waarop het multimediaal aanbod ons bereikt, maakt ons noodgedwongen selectief en brengt vluchtigheid met zich mee. Waar is de tijd waarin een film kon blijven nazinderen als een kampvuurverhaal, zonder een obligate storm aan onmiddellijke meningen en reducerende ‘tomaten-scores’? Waar is de tijd, überhaupt?

Goedkoop sentiment misschien, ware het niet dat vervlogen tijden een belangrijk deel vormen van A Ghost Story. Wacht dus nog even met wegklikken.

A Ghost Story is het soort film dat zijn tijd neemt en daardoor een zekere deelname – toelegging zelfs – verwacht van zijn publiek. De camera glijdt, niet toevallig, op spookachtige wijze rond en komt in het merendeel van de film tot stilstand om te rusten en te overschouwen. Documenteren zou ook een goed woord zijn. Of is het begluren? Zo zijn we getuige van een koppel (Rooney Mara, Casey Affleck) waarvan de man omkomt in een ongeluk voor de deur van hun droomhuisje. Later komt het witte laken dat zijn lijk bedekt in het mortuarium plots omhoog en besluit de geest – verrassend effectief in de vorm van een traditioneel spook – terug zijn geliefde op te zoeken, die thuis wegkwijnt.

Dat A Ghost Story zijn tijd neemt lijkt een lauw of zelfs vals compliment, maar niets is minder waar. De ogenschijnlijk triviale scenes, die soms minutenlang aanhouden, maken ruimte voor de aanwezigheid van de kijker. De vierkante beeldverhouding met afgeronde hoeken waarin de film vertoond wordt, zou gemakkelijk als een gimmick kunnen overkomen. Toch voelt het heel juist en toepasselijk; het roept een warme associatie op met oude 8 mm-film – of diavertoningen. Bovendien heeft de vierkante framing iets tijds- en richtingloos en brengt het de acteurs in veel scenes noodgedwongen dichter bij elkaar. Wat een intimiteit.

Regisseur David Lowery (Ain't Them Bodies Saint) zet in op het zogenaamde gebrek aan traditionele plot en dialoog. Hij schreef zelf het scenario voor deze film en anticipeert schitterend de zoektocht van de kijker. Waar gaat dit over? Het open karakter maakt dat betekenis voor de kijker doorheen de tijd kan transformeren, waar de film lijkt op te rekenen. Je bent getuige van liefde tussen twee personen, maar al snel gaat het over de rouw die dat onvermijdelijk uiteindelijk met zich meebrengt. Wat is rouw eigenlijk? Is het de verhouding gemis over tijd? En wat als er niemand meer is om te rouwen? De film gaat dat tikkeltje verder en ontspoort – op de best mogelijke manier. De steevaste en in zekere zin pijnlijk onverschillige vooruitgang van de tijd is het echte hoofdpersonage van de film – en zorgt voor een synergetische transformatie die plaatsvind tussen de gebeurtenissen en de thema’s die ze oproepen: liefde, rouw, vergankelijkheid, zingeving.

In een tijd waarin marktonderzoek artistieke en dus financiële risico's doet schuwen in Hollywood, lijkt het een klein mirakel dat dit pareltje als dit nog gemaakt kan worden.

In een tijd waarin het spook van Hollywood nauwgezet onderzoekt welke plotpoints via een trailer een sterke marketingwaarde hebben om een goede return of investment te bekomen, lijkt het een klein mirakel dat dit pareltje als dit toch gemaakt kan worden. Nu even nadenken hoe dit alles in een snelle tweet samen te vatten. #AGhostStory

Helemaal (niet) akkoord? Lees de