Wonder Wheel

Nu Woody Allen zowat persona non grata is geworden in Hollywood, blijken zijn artistieke merites plots nog weinig van tel. Dat is zeker in dit geval best zonde, want Wonder Wheel is een aangename, klassieke Woody Allen die best gezien mag worden maar jammer genoeg lauw onthaald werd.

Zoals wel vaker beïnvloed door Shakespeare, Griekse tragedies en illustere voorbeelden uit literatuur en theater – in dit geval Tennessee Williams – brengt Woody Allen ons een onderhoudend, vertrouwd relaas over overspel en jaloezie, dit keer met het Coney Island van de jaren ’50 als achtergrond. Een indruwekkende Kate Winslet speelt de sloor Ginny, wiens leven gekenmerkt wordt door eentonigheid en problemen. Haar man is een bullebak, haar zoon een pyromaan, ze wonen tussen de kermisattracties, hebben geen geld en om het plaatje compleet te maken staat ook nog eens haar stiefdochter op de stoep, op de vlucht voor haar criminele echtgenoot. De charismatische strandwachter Mickey brengt onverwachts hoop, passie en romantiek in Ginny’s leven.

De toneelmatige aard van de vertelling – een groot deel van de scènes speelt zich in één ruimte af – wordt door Allen op best meesterlijke wijze in een voordeel omgezet. De camera lijkt als zoeklicht te fungeren en stuurt zo de aandacht van de kijker in vaak overdachte composities en in lange shots opgenomen taferelen. Ondanks alle geruchten over seksueel misbruik, durven we nog altijd onze bewondering uitspreken voor het meesterschap van Allen.

De weinig verrassende lotgevallen van Ginny en haar familie winnen door deze visuele manupulatie immens aan dramatische kracht. Winslet maakt dankbaar gebruik van de zoveelste fijne vrouwenrol die Allen op papier gezet heeft, hoewel de wispelturige Ginny niet zo complex weet te zijn als de manisch-depressieve doktersvrouw die Cate Blanchett fenomenaal vertolkte in Blue Jasmine. Toch is het zonde dat Winslet daarvoor volledig over het hoofd gezien werd bij het uitdelen van de filmprijzen. Ook de rest van de cast weet de sterke dialogen goed te hanteren.

Aangename, klassieke Woody Allenprent die vooral visueel excelleert

Maar Wonder Wheel is vooral een visuele triomf. Naast het uitgekiende camerawerk en de piekfijne sets baadt elke scène in betoverende kleuren. De acteurs worden binnenskamers gevat in aantrekkelijk regenbooglicht dat hun emoties lijken te versterken. Ook dit zijn we niet van Allen gewend.

Achter de camera stond dan ook niemand minder dan de 77-jarige Vittorio Storaro, die meesterwerken als Apocalypse Now, The Last Emperor en Last Tango in Paris in beeld bracht. Cinefielen zien misschien zelfs een link met One from The Heart. Dit geflopte romantisch drama van Francis Ford Coppola uit 1981 oogde eveneens als een superieure droom. Hoewel Storaro de laatste jaren niet meer aan interessante projecten toekomt, is hij duidelijk nog niets van zijn flair verloren. Dit is na Café Society overigens de tweede samenwerking met Allen, en er volgt een derde, al zal A Rainy Day in New York wellicht op een commercieel dood spoor belanden nu Allen uitgespuwd werd.

Wie zich principieel tegen de filmmaker verzet en zijn producties tracht te negeren, kan dat voor zichzelf wellicht verdedigen. Wij zijn alleszins niet van plan onze cinemagenoegens in te perken en zijn blij Wonder Wheel een kans gegeven te hebben.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de