Hounds of Love

Genre: Psychohorror | Duur: 1u48 | 2016 | Release: 1 November 2017 | Land: Australië | Regie: Ben Young | Cast: Ashleigh Cummings, Stephen Curry, Emma Booth

Wanneer de Australische cinema zich eens laat opmerken - en dat is niet echt vaak - gaat het vaak om verhalen waarin de down under-mentaliteit een bijzondere draai geeft aan een gekend genre. Hounds of Love is dus geen doorslagje van routineuze Amerikaanse horror, maar een opmerkelijk, karaktervol debuut van de Australische cineast Ben Young. Deze intense psyhologische thriller ontwikkelt zich gaandeweg tot een tragische karakterstudie en weet daardoor fijn buiten de lijntjes van het genre te kleuren.

Geïnspireerd door gruwelijke feiten uit de jaren ’80, brengt Hounds of Love het verontrustende relaas van een koppel dat tienermeisjes ontvoert, martelt en vermoordt. Dit dan nog wel in een rustige buitenwijk. Wanneer de 17-jarige Vicki in handen valt van de labiele Evelyn en de dominante John, lijkt het er bijzonder slecht uit te zien voor haar. Als meelevende kijker zie je Vicki aanvankelijk precies reageren als verondersteld en gehoopt in die situatie. Maar wanneer het meisje pienter doorziet waar de relatie tussen Evelyn en John op gebaseerd is, waagt ze zich voorzichtig en op realistische wijze aan een dialoog om haar ontvoerders te manipuleren.

Hounds of Love is in de eerste plaats een bijzonder spannende en beklemmende thriller die de toeschouwer op het puntje van zijn stoel brengt. Young hanteert daarbij een ongewone dromerige stijl, waarbij tracking shots en idyllische muziek bijdragen aan een sluimerende onbehaaglijkheid. Visueel weet deze film zich zeker te distantiëren van gelijkaardige producties. 

Op een tweede niveau focust hij op een destructieve relatie. De makers wagen het Evelyn zelf ook als een slachtoffer op te voeren. Dankzij de meer dan degelijke vertolkingen blijft de geloofwaardigheid overeind. Het alledaagse decor en de zomerse setting benauwen in hun banaliteit.

In de finale hoopt de spanning zich haast absurd op. Dat de vraag rijst de cineast nu een spelletje wil gaan spelen met zijn publiek, legt iets te nadrukkelijk de mechanismen van het scenario bloot. Niettemin huiver je heerlijk na.