Dunkirk

Nadat Christopher Nolan zijn kunnen al bewees in genres als thriller, science-fiction en superheldenfilms, waagt hij zich nu op compleet nieuw terrein. Met Dunkirk trakteert hij ons immers op een episch oorlogsdrama. De film vertelt het verhaal van de heldhaftige redding van meer dan 300.000 Britse soldaten die door de Duitsers werden teruggedrongen tot het strand van Duinkerke. Opvallend is dat hierbij ook burgers ingezet werden die met hun boten het kanaal overstaken om de soldaten te evacueren.

De film speelt zich af op drie strijdtonelen en belicht zo dit moment vanuit drie invalshoeken. De gebeurtenissen op het strand zelf volgen we hoofdzakelijk vanuit het perspectief van twee soldaten die kost wat kost het strand proberen te verlaten. In de lucht volgen we twee Britse piloten die belaagd worden door enkele Duitse vliegtuigen en vervolgens een bommenwerpen proberen neer te halen. Op zee ten slotte zien we hoe een vader en zijn zoon schipbreukelingen proberen te redden wanneer ze onderweg zijn naar Duinkerke.

Wie Nolan een beetje kent, weet dat de man graag experimenteert met de narratieve structuur, kijk maar naar Memento, en ook hier is dit het geval. De drie verhaallijnen spelen zich af op een verschillende tijdspanne en worden door elkaar verteld. Deze structuur kan soms wat verwarrend overkomen, maar het zorgt wel voor een unieke en vooral fijne kijkervaring doordat bepaalde momenten vanuit een ander perspectief opnieuw in beeld komen. Het vergroot ook de spanningsopbouw doordat je soms al weet wat er staat aan te komen en je benieuwd bent hoe dit verder zal evolueren.

Dat Dunkirk een film is die je steeds op het puntje van je stoel laat zitten is ook te danken aan de zenuwslopende muziek van Hans Zimmer die de constante dreiging en het gevoel van hoop naar het einde toe perfect weet te vatten. Laat dit hand in hand gaan met de adembenemende beelden die Hoyte Van Hoytema op het scherm tovert en je hebt een film die een sensorische aanval op je zintuigen is. Nolan raadt iedereen aan om deze film op een zo groot mogelijk scherm te zien en dat valt enkel te beamen.

Dunkirk is bezwerende en adembenemende cinema van de eerste tot de laatste minuut.

De gevechtsscènes zijn gewoon ronduit indrukwekkend en vertonen een hoge mate van authenticiteit. Dit komt omdat Nolan met echte schepen, vliegtuigen en locaties heeft gewerkt. Het mag dan ook duidelijk zijn dat vooral de reddingsactie zelf centraal staat in de film en de personages van minder belang zijn. Tijdens de eerste 15 minuten valt er zelfs nauwelijks een woord. Alsof de film enkel de openingsscène op het strand van Normandië uit Saving Private Ryan of de aanval in Pearl Harbor zou zijn. Nolan is er meer in geïnteresseerd ons een getuige te maken van de gebeurtenis dan ons te laten meeleven met de personages, die hier dus nauwelijks enige achtergrond meekrijgen. Dit zorgt er wel voor dat de film vrij afstandelijk aanvoelt en je weinig voeling krijgt met de personages. Grote namen als Tom Hardy en Cillian Murphy lijken zelf wat verloren te gaan in deze prent.

Dit doet echter niet af aan de kwaliteit van de film. Dunkirk is bezwerende en adembenemende cinema van de eerste tot de laatste minuut. Nolan levert hiermee nog maar eens bewijs dat hij een van de beste hedendaagse regisseurs is die als geen ander entertainment op blockbusterniveau kan combineren met een intelligente vertelling.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de