The Greasy Strangler

Genre: horrorkomedie | Duur: 1u33 | 2016 | Release: 10 Maart 2017 | Land: VS | Regie: Jim Hosking | Cast: Michael St. Michaels, Sky Elobar, Elizabeth DeRazzo

Gross-Out Goof The Greasy Strangler Begs You To Hate It; kopte LA Weekly. Vier op vijf sterren in The Guardian! “Bwa, toch een pak beter dan La La Land”, schimpte één van onze favoriete bezoeksters van het Offscreen Film Festival 2017. “I call bullshit on that” is wat de onvergetelijke personages uit The Greasy Strangler daarop zouden antwoorden. “Bullshit!”. Het woord valt zo’n vijftig keer doorheen deze repetitieve rariteit van een film. Quasi-humor door herhaling, zo ook in de bonkende, bijzonder effectieve elektronische soundtrack van James Hung.

Zal wel een schuilnaam wezen, die Hung, als je de gruwelijk grote en pijnlijk puntige penis ziet die vader Big Ronnie graag showt vanuit zijn nauw aansluitende paarse danspak. Zijn mollige, angstige zoon Big Brayden heeft minder om mee uit te pakken en een begrijpelijke haat-liefde verhouding met zijn vader. Ronnie aast dan ook gewetenloos op de hard-harige kut van Braydens eerste liefje ooit, de mollige en promiscue ‘disco cutie’ Janet. En dan is er nog de akelige moordenaar uit de filmtitel. Die vettige wurger hult zich in ontelbare lagen halfgesmolten vet voor hij zijn slachtoffers aanvalt.  Heeft Brayden gelijk, zou Big Ronnie de killer zijn? Dúh.  

The Greasy Strangler is competent gemaakt, trouwens met onwaarschijnlijke producers als Elijah Wood en Ben Wheatly (High-Rise) op de aftiteling. De eerder genoemde muziek staat onder knappe shots in muffe slaapkamers of in de straten van Los Angeles. Respect ook voor het complete losgehen van de acteurs: het drietal eigenlijke personages is zo out there dat je hen niet snel vergeet. Leuk dat zo’n onwaarschijnlijke nonsens nog kan worden gemaakt. Maar de zoveelste mop over kakken in bed gaat best snel vervelen.

over the top trash vol quasi-humoristische herhaling, scatologie én disco

De instant cult status die de film bewonderenswaardig compromisloos opeist vergt een hoop (hoop, haha, kaka, een hoop kaka!) meer verrassing en nuance in de trash. Waar een tv-comedy als Bottom nog ruimte laat voor echt goeie grappen, waar het te kijk zetten van Freaks of van de weirdo’s uit het oeuvre van John Waters de misantropie weet te overstijgen, blijft dit puberale probeersel helaas plakken in bewondering voor de eigen durf.