Green Room

Twee jaar geleden verraste regisseur Jeremy Saulnier ons met zijn knappe wraakthriller Blue Ruin. Maar wat hij met zijn derde langspeler klaarspeelt, is bijzonder straf. Green Room is een mokerslag van jewelste geworden.

Een punkgroepje komt in een dodelijk kat-en-muisspel terecht met een bende Neonazi’s nadat ze getuige zijn van een moord in hun groezelige clubhuis. Eens de leider van de skinheads arriveert, gaan de poppen aan het dansen. Alle middelen zijn goed om de punks uit te schakelen: messen, bijlen, shotguns en zelfs aanvalshonden.

Wat volgt, ontaardt zowel voor de kijkers als voor het groepje in een ware hel. Want Darcy’s troepen zijn echt geen mannen waarmee je het aan de stok wilt krijgen. Onder hen zien we onder meer Macon Blair, Mark Webber en Eric Edelstein als voetsoldaten. Maar het is bovenal Patrick Stewart die indruk weet te wekken als de kille en controlerende Darcy. Aan de andere kant van deze strijd zien we onder meer Anton Yelchin en Imogen Poots stevig weerwerk bieden.

De sfeer wordt steeds grimmiger en brutaler naarmate de film vordert en Saulnier spaart de kijker geen enkel detail. De uitbarstingen van geweld zijn intens en schokkend, met enkele bloederige scènes als resultaat. Hierbij werd gewerkt met protheses in plaats van computereffecten, wat akelig realistisch overkomt.

De sfeer wordt steeds grimmiger en brutaler naarmate de film vordert en Saulnier spaart de kijker geen enkel detail.

Toch heeft Green Room meer te bieden dan enkel bruut geweld. Saulnier laat de spanning langzaam maar trefzeker stijgen waardoor je als kijker steeds op het puntje van je stoel zit en je de adrenaline door je lijf voelt gieren. De muziek staat voornamelijk ten dienste van deze spanningsopbouw, of het nu gaat om de achtergrondmuziek of wanneer de band het nummer ‘Nazi punks f*ck off’ coveren, daarmee heel het publiek ophitsend.

Niet enkel de muziek is lekker duister, maar ook de manier waarop Saulnier het groezelige clubhuis in beeld brengt. Met weinig belichting, desoriënterende shots en indringende close-ups probeert hij de waanzin van dit alles te vatten. Horrorfilms als The Texas Chainsaw Massacre of The Hills Have Eyes zijn nooit ver weg. Green Room is dus een sublieme combinatie geworden van zenuwslopende thriller en angstaanjagende exploitatiehorror en was een van de absolute topfilms van het BIFFF 2016.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de