The Hateful Eight

Het had niet veel gescheeld of The Hateful Eight had nooit op film vastgelegd geweest. Toen in 2014 het scenario uitlekte, gaf Quentin Tarantino er halsoverkop de brui aan. Er was sprake van een boekversie en een deel van de cast hield voor een beperkt publiek een lezing van het scenario. Uiteindelijk besliste de wispelturige cultfanaat om zijn saloonwestern alsnog tot zijn achtste film te dopen. Al is bij momenten de hand van een genie voelbaar, lijkt Tarantino zich nogal in zelfgenoegzaamheid te verliezen.

Premiejagers Major Marquis Warren en John "The Hangman" Ruth zoeken onderdak om te schuilen voor een zware sneeuwstorm. Onder hen bevindt zich de ruige gevangene Daisy Domergue die voor een grote som geld aan de autoriteiten zal worden overhandigd. Eens aangekomen bij een herberg, treffen ze enkele mysterieuze mannen aan waarmee ze enkele dagen de storm moeten uitzitten. Alleen is niet iedereen wie hij lijkt en zijn enkelen er op uit om Daisy te bevrijden.

In zekere zin haalt Tarantino zijn succesformule van Reservoir Dogs opnieuw van onder het stof. Enkele bandieten zitten samen opgesloten terwijl ze de waarheid trachten te achterhalen. Druppelsgewijs vallen de maskers. De razende sneeuwstorm is daarbij een trefzekere sfeerschepper. In zes passages toont de cineast zich weer een meester in het opbouwen van onderhuidse spanningen. Hierbij hanteert hij een theatrale opstelling waarbij personages in lange conversaties psychologische steekspelletjes houden. Occasionele uitbarstingen van kortstondig maar bruut geweld zijn natuurlijk de bloederige kers op de taart, inclusief rondvliegende hersenpulp. De rassendiscriminatie biedt nog een extra onderliggende laag die actueler lijkt dan ooit.

De regisseur weet nog perfect hoe hij een goede cast moet samenbrengen. Samuel L. Jackson lijkt zich vuilbekkend alweer kostelijk te amuseren. Het is echter vooral Jennifer Jason Leigh die een opmerkelijke vertolking neerzet als de krankzinnige Daisy. Eindelijk nog eens een triomfrol voor de onderschatte actrice.

Hier en daar weet Tarantino magie op het witte doek te toveren, zoals wanneer Daisy gitaar begint te spelen of het moment waarop iemand Stille Nacht speelt op de piano. De timing is telkens raak en Tarantino’s talent voor muziekkeuze wordt hier enkel bevestigd. Bovendien kon hij ditmaal een beroep doen op de enige echte Ennio Morricone. Ook op visueel vlak komt deze film niets te kort en legt huiscameraman Robert Richardson de mysterieuze sneeuwlandschappen met verve op 65mm pellicule vast.

Al is bij momenten de hand van een genie voelbaar, lijkt Tarantino zich nogal in zelfgenoegzaamheid te verliezen.

De lange speelduur speelt de film echter flink parten. Tarantino komt pas vrij laat ter zake en blijft veel te lang hangen in irrelevante conversaties die vaak ook nog eens volkomen oninteressant zijn. Dit is wellicht het gevolg van de flauwe humor die hier eerder teert op eentonige negergrapjes, dan wel op spontane situatiehumor. Spitante dialogen over voetmassages of een Royal With Cheese lijken in ieder geval veraf.

The Hateful Eight blijft prima vermaak, al had de cineast op enkele vlakken iets terughoudender mogen zijn. In ieder geval zal deze film ongetwijfeld weer voor behoorlijk wat discussie leiden. Vele cinefielen beweren dat Tarantino uitgeblust is en dat hij zich teveel beperkt tot het eren van en refereren naar cultklassiekers. Natuurlijk is dat zowat hét kenmerk van Tarantino en is het twijfelachtig of de man echt nog iets vernieuwends zal maken. Maar gezien wat hij al verwezenlijkt heeft hoeft dat voor ons ook niet meteen.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de