The Big Short

Als we Adam McKay al horen te kennen, dan zou het van onderbroekenlol als Anchorman of andere Will Ferrelldrab moeten zijn. Hem een satire weten in handen nemen over hebzucht en fraude, doet vermoeden dat The Big Short de Aldi-versie van The Wolf of Wall Street wordt, boordevol grote namen met foute kapsels. Verrassend genoeg is dit op feiten gebaseerde relaas een best aangename en zelfs urgente, gitzwarte komedie met een pseudo-documentaire inslag geworden.

Een aantal al dan niet betrouwbare personages gidst ons doorheen het financiële landschap van de VS halfweg de jaren '00. De immobiliënmarkt blijkt op een gigantische, op springen staande luchtbel gebouwd te zijn, waarbinnen de banken zichzelf veilig stellen door aandelen te kopen waarvan ze weten of hopen dat ze in waarde zullen dalen. Het uiteindelijke gevolg zou zijn dat miljoenen gezinnen hun huis kwijt raakten.

Met die synopsis moet u het doen. Als hedgefondsen of obligatieleningen voor u geen geheimen hebben, u weet wat een subprimehypotheek is of een cdo of AAA-swap u doen watertanden , kan u de plot wellicht beter beschrijven dan ons. Het grote euvel van de film is dan ook dat dit verslag van een georkestreerde crisis, het onwaarschijnlijke failliet van de investeringsbanken en het instorten van de huizenmarkt geen voorgesneden koek is. Dat vraagt van de doorsnee kijker - zeker de filmfan die enkel op de grote namen afkomt – een behoorlijke inspanning.

De vertelstijl komt het publiek daarbij niet tegemoet. In het snedig samengestelde patchwork van archiefbeelden, praatscènes vol verontwaardigde mannen in pakken, toelichtingen van beroemdheden, nieuwsflitsen en zelfs scènes waarin de personages de actie onderbreken om de kijker wat toe te fluisteren, valt aanvankelijk moeilijk een touw vast te knopen. Het is zelfs niet eens heel duidelijk wat het morele standpunt van een aantal van de protagonisten is en wat we er zelf moeten van vinden.

Geen aantrekkelijke of makkelijk te promoten film, maar niettemin een amusant en zelfs schokkend relaas

Nu hoeven we niet per se bij het handje genomen te worden. Deze recente historische gebeurtenis had als een droog gedramatiseerd verslag lang niet zo amusant geweest. Bovendien is de humoristische opzet de enige juiste voor een situatie die zo onwaarschijnlijk en schandalig was dat je er alleen nog maar hard mee kon lachen.

Alleen hadden we misschien meer drama verwacht van een film die Christian Bale, Brad Pitt, Ryan Gosling en Steve Carell samenbrengt. Niet alleen hebben de acteurs vrijwel geen scenes samen, hun weinig gekarakteriseerde personages zijn niet de dragers van het verhaal maar eerder toevallige aanwezigen. We hebben geen van de heren overigens ooit voordien zo lelijk, pafferig of grauw in beeld gebracht zien worden. Een authentieke look om het realiteitsgevoel te verhogen?

In ieder geval weet The Big Short door dit alles geen aantrekkelijke, makkelijk te promoten film te zijn. De verdeler weet misschien ook niet goed wat er mee aan te vangen door de film op de minst gunstige periode in het jaar uit te brengen, wanneer kinderfilms en popcornvertier de dienst uitmaken in de multiplexen. Jammer, want uiteindelijke heeft deze gebalanceerde kruising van komedie, drama en documentaire, op het moment dat zijn schokkende finale aanbreekt, een verstommend effect.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de