Spectre

Er is nog maar weinig twijfel dat Skyfall zoveel meer was dan een Bondfilm alleen. Regisseur Sam Mendes maakte van James Bond niet alleen een menselijk en tragisch figuur, hij voorzag de film ook van een onwaarschijnlijke esthetiek. Het leek dus evident dat Mendes terug in de regiestoel plaatsnam. Toch stond die daar niet meteen voor te springen en had hij al enkele theaterprojecten op poten gezet. Daniel Craig en de producenten hadden er echter het geduld voor over om hem terug aan boord te krijgen. Het kon dan ook niet anders dat de verwachtingen voor deze vierentwintigste Bondfilm torenhoog waren. Hoewel Spectre niet helemaal dezelfde slagkracht biedt als zijn voorganger, is dit beslist opnieuw klassevolle cinema.

In het huidige tijdperk van de internetsurveillance dreigt het 00-team op non-actief gezet te worden nu alle veiligheidsdiensten hun krachten verenigen tot één groot inlichtingenorgaan. Dat is echter buiten 007 gerekend die mogelijk een kink in de kabel heeft gevonden. Hij is namelijk een globale misdaadorganisatie op het spoor die van deze transitie misbruik dreigt te maken. Aangezien alle activiteiten nauwlettend in de gaten wordt gehouden, is Bond nogmaals genoodzaakt om onder de radar te verdwijnen en op eigen houtje te handelen. Wat hij aantreft, zal hem opnieuw confronteren met zijn mysterieus verleden. Er wordt dan ook geregeld verwezen naar de vorige drie films in de reeks.

Meteen valt op dat Spectre meer aansluit bij de luchtige Bondfilms met Roger Moore, ondermeer omdat de makers al eens nadrukkelijker naar de klassieke formule durven terug te grijpen. Zo is er meer ruimte voor humor en krijgen zelfs de vertrouwde trademarks opnieuw een plaats. Bond is weer gewapend met enkele gesofisticeerde gadgets en bestelt zijn Martini zoals hij die het liefst geserveerd krijgt. Ook al is de actie misschien minder aangrijpend te noemen, krijgt deze film niettemin een episch gehalte. Natuurlijk dragen de aanzienlijke productiewaarden en het vakmanschap van de regisseur daar evenzeer tot bij.

Hoewel Spectre niet helemaal dezelfde slagkracht biedt als zijn voorganger, is dit beslist opnieuw klassevolle cinema.

Al van bij het eerste beeld drukt Sam Mendes duidelijk zijn stempel door. In een prachtige longtake, die nu al het beste openingsbeeld van een Bondfilm aller tijden genoemd kan worden, zien we Bond uit een grootse carnavalstoet opdoemen en Mexico-stad op stelten zetten. Dit is maar één illustratie van de talloze adembenemende locaties die in hun volle glorie worden gevat. Of het nu gaat om een mistig bergmeer, een antieke vergaderruimte of een luxueus treinstel, cameraman Hoyte van Hoytema (Interstellar) legt het allemaal met veel pracht en elegantie vast, op vertrouwde pellicule dan nog wel. Mendes heeft zich ondertussen ontpopt tot een neoclassicistische actiefilmer en bewijst opnieuw zijn onmisbare bijdrage aan de Bondreeks. Zo is het fascinerend dat hij er voor kiest om de stunts en het spectakel zo veel mogelijk in één beeldkader te laten zien.

Daniel Craig verkeert alweer in topvorm en stuurt zijn rol met enkele nuances bij. De rauwe en koelbloedige 007 die in Casino Royale en Quantum of Solace zijn belagers met een bijna dierlijke verbetenheid te lijf ging, heeft namelijk plaats gemaakt voor een meer beheerste en zelfzekere Bond. De Italiaanse diva Monica Bellucci past perfect in de rol van Bond's one night stand, maar het is de uitstekende Lea Seydoux die de show steelt als onvergetelijke Bondgirl. Het is daarnaast niet de eerste keer dat Christopher Waltz een slechterik speelt, maar ook hier komt hij best onheilspellend uit de hoek. Het themalied Writing's on the Wall van Sam Smith is op zich misschien minder memorabel dan Skyfall van Adele maar blijkt uiteindelijk prima ten dienste van de film te staan, wat meteen ook een heerlijk duistere titelsequentie oplevert.

Ook al lijkt Spectre weinig nieuws in huis te hebben, heeft deze film meer dan genoeg te bieden om bij de betere Bondfilms gerekend te worden. Dat Daniel Craig ondanks zijn contractuele gebondenheid voor een 25ste Bondfilm denkt aan een exit, is een spijtige zaak. Anderzijds zou dit als slotfase een waardig afscheid voor hem zijn.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de