Crimson Peak

Na zijn robot versus monster-extravaganza Pacific Rim twee jaar geleden, keert Guillermo Del Toro met Crimson Peak terug naar zijn horrorroots. Del Toro verdiende immers zijn strepen met Cronos en The Devil’s Backbone, maar brak pas echt door met zijn duistere sprookje Pan’s Labyrinth. Nu waagt de Mexicaan met Crimson Peak zich aan een lekker ouderwetse, volbloed gotische horrorfilm.

De film combineert een tragisch liefdesverhaal met een spookhuis-setting, dit tegen de achtergond van het Victoriaanse tijdperk. De film opent in New York, waar we kennis maken met Edith Cushing, de vrijgevochten dochter van een industriële magnaat. Ze valt voor de charmes van Thomas Sharpe, een Brits edelman, die haar na de mysterieuze dood van haar vader meeneemt naar zijn landhuis in Engeland, waar de poppen pas echt aan het dansen gaan.

Hoewel Del Toro alle ingrediënten tot een smaakvol geheel weet samen te brengen, wil hij met deze stijloefening niets nieuw toevoegen aan het genre. Het verhaal weet nooit echt te verrassen, voelt te vertrouwd aan en zal voor velen mateloos voorspelbaar zijn. Hoewel taboeonderwerpen worden aangekaart, zeker voor een grote Hollywoodproductie, blijft de film narratief braaf binnen de lijntjes. Verder vangt de regisseur eigenlijk bitterweinig aan met de bovennatuurlijke elementen in de film en lijken de geesten haast een soort van MacGuffin te zijn die louter aanwezig zijn om de plot verder te duwen.

Tragisch liefdesverhaal in een spookhuis-setting, tegen de achtergrond van het Victoriaanse tijdperk.

Het aantal schrikmomenten is beperkt, maar de film vindt wel een goede balans tussen de typische ‘jump scares’ en zorgvuldig opgebouwde spanning. Del Toro probeert in eerste instantie een duister-romantische sfeer op te roepen en slaagt hier wonderwel in. Hij tovert een weelderige beeldenpracht op het scherm waar de sfeer van afdruipt. De decors en kostuums zijn haast exuberant te noemen, het camerawerk is bijzonder elegant, tal van scènes werden gefilmd met kaarslicht, filmtechnieken uit de jaren twintig werden opnieuw bovengehaald en het kleurenpallet lijkt zo uit een film van Dario Argento of Mario Bava overgenomen te zijn. Maar er zijn ook sporen van Hammer Films, Roger Corman en er is zelfs een vleugje Hitchcock merkbaar. Dat Crimson Peak voor Del Toro een eerbetoon is aan het genre steekt hij niet onder stoelen of banken, zeker niet wanneer hij zijn hoofdpersonage de achternaam Cushing geeft.

Verder wordt de film gedragen door uitstekende acteerprestaties. Vooral Tom Hiddleston en Jessica Chastain zetten een intense vertolking neer als broer en zus Sharpe. Samen met Mia Wassikowska lijken ze zich bovendien in hun nopjes te voelen in dit soort van gotische romantiek. VanWasikowska wisten we dit natuurlijk al, kijk maar naar Jane Eyre en Stoker. Enkel Charlie Hunnam lijkt hier wat verloren te lopen. De grote ster van de film blijft echter, net als bij zijn andere films, Del Toro’s sumptueuze visuele stijl.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de