Everest

De perikelen van enkele groepen alpinisten die elkaar op de hoogste berg ter wereld voor de voeten lopen, zouden een best vermakelijk actie-avontuur kunnen opleveren. De IJslandse cineast Baltasar Kormákur, die sinds zijn aankomst in Hollywood nog niet één fatsoenlijke film maakte, verknoeit deze prent echter al vanaf minuut één.

Everest onthult zijn mankementen immers al vanaf de eerste scènes: een vlakke, zelfs lelijke fotografie, kleurloze personages, onnatuurlijke, uitleggerige dialogen en een volkomen futloze plot. Dit alles mag dan wel op echte gebeurtenissen gebaseerd zijn, het noodlot dat de fervente bergbeklimmers treft, is weinig spectaculair en zelfs strontvervelend. Je gaat al snel hopen dat alle personages snel hun greep op het touw verliezen of door ijselijke kou verlamd raken om de film maar snel te laten aflopen, maar helaas blijven de klimpartijen, stormen en jankerige telefoontjes naar huis elkaar maar opvolgen, waardoor je toch een flinke twee uur naar het scherm moet staren, hopend op sneeuwblindheid.

Het noodlot dat de fervente bergbeklimmers treft, is weinig spectaculair en zelfs strontvervelend. Je hoopt al snel op sneeuwblindheid.

In die tijd wordt je immers niet één spannende scène gegund, geen enkel pakkend moment, zero sterke beelden of gevatte zinnen. Wat een contrast met het meesterlijke Touching the Void, bijvoorbeeld. Zelfs Cliffhanger van de talentloze Renny Harlin was entertainender.

Uit de topcast wordt tenslotte niet één sprankel waarachtigheid getoverd. De fletse personages werken zelfs op de lachspieren. Jake Gyllenhaal, Keira Knightey, Josh Brolin, ... die mensen hebben vast veel betere opties dan dit soort zielloze, eendimensionale ondingen? Wij als filmfan alleszins wel.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de