The Man from U.N.C.L.E.

Als je een bestoft gegeven – in dit geval een televisieserie uit de jaren ’60 – nieuw leven wil inblazen, heb je in feite maar twee opties. Of je gaat voor een moderne update à la Mission: Impossible, of je maakt er een karikatuur van. In een filmlandschap waar Ethan Hunt, James Bond en Jason Bourne al met een gigantisch stuk van de koek gaan lopen zijn, is een gemoderniseerde versie van een spionageconcept misschien een minder goed idee. Guy Ritchie en de zijnen doen er dus goed aan met The Man from U.N.C.L.E. de tong stevig in de wang te drukken, met behoorlijk amusant resultaat.

Twee geheime agenten – de een KGB, de ander CIA – zetten in het begin van de film hun beste beentje voor om elkaar te elimineren, om vervolgens doodleuk te horen te krijgen dat ze moeten samenwerken om computerdata die tot de ontwikkeling van een kernwapen kunnen leiden, uit handen te halen van een Italiaans koppel met nazi-sympathieën.

The Man from U.N.C.L.E. moet het vooral hebben van zijn kleurrijke figuren. Tussen de Rus Kuryakin, een meedogenloze vechtmachine, Napoleon Solo, een archetypische Britse gentleman, strak in het pak en Gaby Teller, een vrouw met ballen en een serie onberispelijke stijlvolle outfits, ontstaat een aardig gekissebis, waarin de aantrekkingskracht van beide spierbundels zijn effect heeft op de nochtans behoorlijk coole/koele Miss Teller, en de twee anderzijds best buddy’s aan het worden zijn ondanks hun conflicterende missie.

Armie Hammer weet eindelijk te bevestigen - na zijn doorbraak in The Social Network vijf jaar geleden, zagen we hem vooral karakterloos aan het werk – door Kuryakin een fijn laagje gevoeligheid te geven. Henry Cavill – nog zo’n nietszeggende acteur – etaleert vooral flegmatische charme, in dit geval bijzonder effectief. Dat Alicia Vikander haast met de film aan de haal gaat, is niet verbazingwekkend. We vermeldden haar potentieel al een tijd geleden.

Guy Ritchie weet zijn eigen flitsende stijl volledig ten dienste te stellen van deze lollige semiparodie.

Voeg daar nog een bijzonder straf vijandig wijf aan toe – Victoria Vinciguerra, (een impressionante Elizabeth Debicki) – en je krijgt een bij momenten aanstekelijk en vooral heel dynamisch en speels in beeld gezette poppenkastvertoning met lollige dialogen, nu en dan een treffend grapje en heerlijk in de sfeer van de jaren ’60 gedijende actietaferelen. Dit moeten de makers van Mortdecai ook voor ogen kunnen gehad hebben.

Guy Ritchie heeft daarmee niet alleen een heel juiste narratieve toon getroffen, hij weet ook nog eens meesterlijk zijn eigen flitsende stijl volledig ten dienste te stellen van deze semiparodie. Met vernuftig camerawerk, een uitgekiend kleurenpalet, een montage om u tegen te zeggen en een motherfucker van een soundtrack zorgt hij voor één van de leukst vormgegeven films die we dit jaar al mochten zien.

Finaal gezien overstijgt de prent zijn leukigheid niet helemaal en komt het spionageconcept ook wel een beetje gedateerd over. In de VS was de prent geen succes, waardoor een nochtans welkome sequel wellicht geen optie is. En dat nadat het idee meer dan 10 jaar tijd heeft gehad om te rijpen bij Warner Bros. Geniet dus best ten volle van dit frisse spektakel.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de