Late Phases

Met Late Phases probeert Adrián García Bogliano de weervolvenfilm nieuw leven in te blazen. Hij laat zijn wezen immers lelijk huishouden in een rustoord voor bejaarden. Het is aan Nick Damici, die veel weg heeft van Charles Bronson in zijn hoogdagen maar dan op leeftijd, om het beest te stoppen. Damici speelt Ambrose, een blinde veteraan die op zijn eerste dag in het rustoord aangevallen wordt en zijn geliefde hond verliest. Wanneer hij verneemt dat het volle maan was, krijgt hij een vermoeden van wat de buurt terroriseert. Ambrose heeft één maand om zich voor te bereiden op de ultieme confrontatie.

De charme van deze in bruintinten gefilmde horrorkomedie schuilt vooral in het hoofdpersonage. Ondanks het norse karakter en de cynische humor kan je niet anders dan sympathie kweken voor Ambrose. Dit komt niet enkel door het degelijke script maar zeker ook door de sterke acteerprestatie van Nick Damici. De rest van de nobele cast acteert degelijk, maar ze blijven allen ondergeschikt aan hem. Het script zelf weet een goede balans te vinden tussen humor en meer angstaanjagende scènes en biedt voldoende ademruimte om de momenten tussen de aanvallen te ontwikkelen.

Ondanks het norse karakter en de cynische humor kan je niet anders dan sympathie kweken voor Ambrose

Wat het ontwerp van de weerwolven betreft, zijn we blij dat de regisseur niet gekozen heeft voor goedkope computeranimatie. De weerwolfpakken en groteske transformaties zijn duidelijk geïnspireerd op klassiekers als A Werewolf in London, Dog Soldiers en The Company of Wolves. Dit geeft een lekker ouderwetse touch aan de film. Een ideale film dus om te bekijken op het BIFFF, waar je samen met andere enthousiastelingen kunt huilen naar de maan, roepen naar de dommigheden van de personages en juichen bij de bloederige moorden.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de