Tobe Hoopers tweede film, The Texas Chainsaw Massacre, werd de meest invloedrijke horrorprent uit de filmgeschiedenis. Zijn eerste langspeler, een psychedelisch hippie tijdsdocument, had bepaald minder impact en leek tijdens de analoge, langzaam uit de roes ontwakende seventies zelfs van de aardbol verdwenen. Verloren gelegd bij een feestje, allicht. In 2009 dook toch terug een print op, die ondertussen is gerestaureerd (wat je hier wordt toegelicht). 

Eggshells (1969) is duidelijk een druggy kind van zijn tijd. Ook op cinematografisch vlak: we willen niet al te gratuit refereren aan de gelijktijdige Franse Nouvelle Vague, maar ook hier lopen amateuracteurs door real-life evenementen heen, als ze tenminste niet doorbomen over politiek. Hooper schreef het ‘scenario’ naar eigen zeggen in restaurant The Nighthawk, Austin, Texas, op enkele servetten. Waarschijnlijk speelde hij ook die nog voor het draaien ergens kwijt. Waarmee we dit curiosum helemaal niet willen afraden, of toch zeker niet helemaal. Daarvoor bevat deze far out film een veel te leuke soundtrack, te veel interessant documentair materiaal – vredesoptochten met spandoeken: “bring all the GI troups home!”- en veel nonsensicale extravaganza, zoals orgiastische kleurenanimaties op sitarmuziek. 

Plotse indringende zoomshots, een vaste camera die allerlei langharig werkschuw tuig éénzelfde trap op en af ziet hollen –of op die trap halt houden om de vrije liefde asap in de praktijk te brengen: Eggshells verdient mits interesse in de tijdsgeest, ook stilistisch zeker uw aandacht. Hoogtepunten in het non-verhaal zijn een hippie-huwelijk en de spontane striptease van één van de hoofdrolspelers, die abrupt remt met zijn deux-chevauxtje en dat in de fik steekt, niet zonder zich nog snel van schoenen en kleren te ontdoen en die in de knalklare kever te keilen. Imagine no possessions!