When Marnie Was There

Genre: Drama | Duur: 1u43 | Release: 2 November 2015 | Land: Japan | Regie: Hiromasa Yonebayashi | Cast: Sara Takatsuki, Kasumi Arimura, Nanako Matsushima, Susumu Terajima, Toshie Negishi, Ryôko Moriyama

Nu Hayao Miyazaki en Isao Takahata hun pensioen hebben aangekondigd, ligt de toekomst van Studio Ghibli in handen van een nieuwe generatie creatievelingen. Hoewel de studio haar productieafdeling ‘on hold’ heeft gezet, hebben wij er nog steeds het volste vertrouwen in. Miyazaki's zoon Goro en Hiromasa Yonebayashi bewezen beiden immers al dat ze de regisseursstoel waardig zijn. Al toont When Marnie Was There nog maar eens aan hoe torenhoog het niveau van de twee grootmeesters is.

Voor zijn tweede film mocht Yonebayashi opnieuw een van Miyazaki’s favoriete kinderboeken verfilmen. Het verhaal uit Joan G. Robinsons gelijknamige roman werd verplaatst van Norfolk naar Hokkaido, waar we kennismaken met de verlegen Anna. Zij verblijft hier bij haar oom en tante om te genezen van haar astma. Hoewel ze vrij timide is en weinig vrienden heeft, raakt ze snel bevriend met Marnie, een mysterieuze blondine die enkel bij avondval tevoorschijn komt.

De vriendschap tussen de twee meisjes staat centraal. Dankzij Marnie kan Anna immers openbloeien, maar de film verbergt niet dat hun vriendschap zich in het hoofd van Anna afspeelt. Dit geeft de film een psychologisch laagje, dat versterkt wordt door de turbulente levensgeschiedenis van de echte Marnie. Uiteindelijk slaagt de film er op een mooie manier in het lot van de twee meisjes met elkaar te verbinden, al kwam dit niet geheel als een verrassing. Verder laat Yonebayashi enkele scènes wat te lang aanslepen, waardoor het einde iets langer op zich liet wachten.

Op vlak van tekenstijl blijft Yonebayashi, die lange tijd tekenaar was bij Studio Ghibli, trouw aan die typische Ghibli-stijl. Net als in Arrietty laat hij de omgevingen opnieuw prachtig tot leven komen dankzij de handgetekende animatiestijl. Het vakwerk van de studio is dus steeds voelbaar doorheen de film, maar enige vernieuwing blijft helaas wel achterwege. In tegelstelling tot Ghibli’s vorige film, The Tale of Princess Kaguya, wordt er hier vooral op veilig gespeeld. Dit merk je ook aan de lichte pianomuziek van Takatsugu Muramatsu die weinig memorabel is, maar dit ontroerende verhaal mooi onderstreept.