Saint Laurent

Genre: Biopic | Duur: 2u30 | Release: 0 - | Land: Frankrijk | Regie: | Cast: Jérémie Renier, Gaspard Ulliel, Louis Garrel

Eerder dit jaar waagde Jalil Lespert zich met Yves Saint Laurent al aan een verfilming van het leven van de modeontwerper. Deze prent werd echter niet met veel hoorngeschal onthaalt. Betrand Bonella probeert nu de oefening opnieuw met deze hypergestileerde biopic, zoals de film in bepaalde media werd omschreven. De film speelt zich af tussen 1967 en 1976 en belicht zo de meest succesvolle, en tegelijk de meest bewogen periode uit het leven van dit Franse icoon. Yves Saint Laurent was dan ook geen gewone modeontwerper, hij werd als een ware kunstenaar beschouwd en werd zelfs bewonderd door Andy Warhol. En toch kon hij moeilijk vrede vinden met zichzelf. Bonello probeert ons een inzicht in het woelige leven van deze complexe man te bieden maar verliest zich al snel in pretentieuze mooifilmerij.

Gekweld door perfectionisme, het gevoel te middelmatig werk te leveren en de worsteling met zijn seksuele geaardheid maakte van YSL een zeer rusteloos en kwetsbaar iemand. Zijn labiele persoonlijkheid zorgt er al snel voor dat hij zich in de wereld van seks, drugs en rock-'n-roll stort. Maar de vele decadente feestjes in de door neon belichte discotheken en strakke designappartementjes zetten zijn eenzaamheid juist meer in de verf.

De cineast schotelt ons aanvankelijk nog enkele voortreffelijk in beeld gebrachte scènes voor. Zo benadrukt Bonello de afstandelijkheid en discipline van het modewereldje wanneer YSL zeer secuur zijn ontwerpen bij modellen opmeet en aanpast. En let op de manier waarop een tolk een zakelijke vergadering tussen geldschieters vertaalt. Ook het verstrijken van tijd geeft de cineast op inventieve wijze aan door de verschillende seizoensgebonden collecties in modeshowstijl te laten passeren. Ergens tussen de zoveelste orgie of hallucinante trip door verwatert de film echter in een ellenlange kitscherige warboel van goedkope symboliek met een inconsistente vertelstijl en overbodige (denkbeeldige) tijdsprongen. Hierdoor komt de film bij momenten erg afstandelijk over en mist Bonello de kans de ware tragiek van zijn personage voelbaar te maken.

Saint Laurent is bij momenten visueel erg sterk maar weet inhoudelijk onvoldoende te boeien en na de eeuwig lijkende 150 minuten bleef er maar één vraag nazinderen: wat wilde Bonello in godsnaam vertellen met zijn film? Toch maar wachten op de volgende seizoenscollectie?