Boyhood

Waw! Wat een adembenemende, ontwapenende, simpelweg sublieme film over de wonderjaren der jeugd, het magische van opgroeien en de lichtjes verdovende pijn van het volwassen worden is Boyhood geworden. Hoed af voor regisseur Richard Linklater die - u kent de bijzondere opnamegeschiedenis van deze prachtfilm ongetwijfeld al als een kinderrijmpje uit het hoofd - twaalf jaar zijn camera's richtte op zijn kind- en volwassen acteurs en aldus de term coming of age wel heel letterlijk nam. Toch is Boyhood meer, massa's meer dan een simpele, hoogst effectieve gimmick; daarvoor is het scenario indrukwekkend organisch opgebouwd, is het veel te veel genieten geblazen van de fantastisch gekozen rocksongs, de voortreffelijke acteerprestaties, het rake verhaal dat ook u zal treffen als een pijl van Cupido.

Want laat ons wel wezen, opgroeien is niet altijd een lachertje met een gescheiden moeder die om de haverklap verhuist, met een weekendvader die maar wat aanmoddert in het leven, met een kraakverse, alcoholverslaafde stiefvader die zijn nieuwe gezin terroriseert en de vele adviezen en raden die volwassenen menen kwijt te moeten... Geen peanuts als u het ons vraagt. En toch geraakt die al dan niet herkenbare miserie helemaal ondergesneeuwd doordat Linklater voortdurend heel accuraat, als een waterpas op een lineaal, de juiste toon, het juiste register weet te vinden. Volwassen worden is namelijk in de eerste plaats je vermogen tot verwonderen niet verliezen, zo lijkt deze film in alle toonaarden de toeschouwer in het oor te fluisteren. Of, zoals iemand op het einde van de film formuleert: jij kiest niet het moment, het moment kiest jou. Om in te kaderen en boven je bed te hangen.

En dus blijven de personages, haast koppig, overeind krabbelen, vechten ze terug tegen het moederschip dat het Leven op de keper beschouwd is, gaan ze hun eigen, hoogstpersoonlijke weg. Mason lijkt best lang een nogal passief personage, maar hij is dan ook geen Hollywooodheld. We zien hem omgaan met verwachtingen, met druk, met verrassingen en veranderende contexten. Dat we getuige mogen zijn van zovele intieme momenten in iemands leven, groeit al na een klein half uurtje uit tot een immens voorrecht. Godzijdank is dit geen megalomaan epos en hoeven we daarvoor dus geen protserige filmmaker dankbaar te zijn. Linklater is één van de sympathiekere cineasten van zijn generatie die met Boyhood zijn chef d'oeuvre op poten heeft gezet.

een adembenemende, ontwapenende, simpelweg sublieme film over de wonderjaren der jeugd.

De film kabbelt als een steentje in een machtige rivier naar een heel mooi, ontroerend, poëtisch einde dat u gegarandeerd kippenvel bezorgt. Boyhood is niets minder dan een prachtige ode aan het leven zelf en echt: u moet al van gewapend beton zijn om niet geraakt te worden door dit juweeltje. Sublieme film.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de