Saving Mr. Banks

Het is vaak moeilijk voor auteurs wanneer hun literair werk naar cinema wordt omgezet. Ook voor de filmmakers kan het een beproeving zijn om het beste uit het boek naar film te vertalen zonder het originele werk oneer aan te doen. Maar voor P.L. Travers en Disney Studios was het werkelijk een zware bevalling om Mary Poppins naar het witte doek te transformeren. Walt Disney was namelijk vastberaden om zijn adaptatie waar te maken terwijl P.L. Travers niet op haar mondje was gevallen. In haar boek had ze bovendien haar moeilijke jeugd verwerkt, waardoor het voor haar erg zwaar lag om toegevingen te doen aan de filmmakers. Zo eiste ze om het scenario helemaal door te nemen en zaken te laten schrappen die haar niet aanstonden.

Disney laat met Saving Mr. Banks de wereld een sterk geromantiseerde glimp opvangen van hoe dit moeilijke proces verliep. Aangezien P.L. Travers haar bijdrages in de writersroom liet opnemen konden de makers een beroep doen op uren geluidsmateriaal. Ondanks de razend interessante materie die deze historische feiten bevatten, bleven we flink op onze honger zitten. Dit komt voornamelijk omdat de scenaristen met flashbacks op de proppen komen om het innerlijke conflict van Travers te verduidelijken. Deze flashbacks lopen heel de film lang parallel met het hoofdverhaal en zijn bovendien een stuk minder boeiend, zelfs overbodig. Het voelt bijna alsof de makers twee onafhankelijke films hebben gemaakt die enkel op het einde iets met elkaar te maken hebben.

Ook al vonden de meeste gesprekken tussen Travers en de filmmakers in kantoortjes plaats, toch misten we een zekere sfeer van magie en opwinding die in de jaren ‘60 achter de schermen van Walt Disney Studios moest hebben gehangen. Dit was ook de uitgelezen kans om eens een kritische kijk op de persoon van Walt Disney te tonen – de man kon volgens sommigen flink seksistisch uit de hoek komen - maar zoals verwacht hebben de studiobonzen gekozen voor een heiligverklaring van hun bedrijfsoprichter.

Saving Mr. Banks is zeker geen onaardige film. Zo is Emma Thompson bijzonder overtuigend als de norse P.L. Travers. Maar na Tom Hanks ' memorabele comeback als Captain Philips, vervalt hij hier opnieuw wat in de middelmatigheid. Zoals hem wellicht is opgedragen maakt hij van Walt Disney een zachte familieman met een paardengeduld, vertrouwd terrein voor de acteur. Ook Paul Giamatti als Travers’ persoonlijke chauffeur en Colin Farrell als de vader van de jonge Travers zijn in verschillende scènes te zien maar hun rollen maken weinig indruk.

John Lee Hancock weet alles mooi in beeld te brengen maar drukt niet echt een eigen stijl door. De film flink inkorten had het waarschijnlijk al wat interessanter kunnen maken.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de