Nymphomaniac: Part 2

Slapeloze nachten, nagelbijtend op de klok kijken, dwangmatig alle dagen op ons redactiekalendertje doorkruisen. Zo hebben we de voorbije weken moeten doorbrengen tot we eindelijk het slotstuk van Lars von Triers nieuwe creatie konden zien. En we zullen meteen met de deur in huis vallen: het is een regelrechte zonde dat dit prachtige epos omwille van marketingredenen overbodig in twee delen moest gekliefd worden. Wellicht omdat de talloze geldschieters hun investeringen met terugwerkende kracht gegarandeerd wilden zien.

De film vangt abrupt aan waar het eerste deel eindigde. De nymfomane Joe (Gainsbourg) zet haar nachtelijke conversaties met de eenzame Seligman (Skarsgård) voort terwijl we via flashbacks zien hoe Joe’s masochistische episodes hun tol beginnen te eisen. Zij en Seligman spiegelen haar seksuele escapades opnieuw gretig aan de wetenschap en religie. Zo krijgen we allerlei komische en interessante inzichten zoals wat de Stille Eend techniek inhoudt, wat de westerse en oosterse kerk met SM te maken hebben, waar de Pursikknoop zoal goed voor is of hoe een falende Beretta – voornamelijk gebruikt door James Bond – een onbewuste remming kan zijn.

Verschillende nieuwe gezichten passeren de revue. Zo zien we Willem Dafoe in een vermakelijke rol als illegale incassoverzamelaar en zelfs Michaël Pas krijgt een belangrijke rol tijdens de climax. Maar vooral Jamie Bell is sterk als de beheerste pseudodokter. In een meesterlijk opgebouwde sequentie zien we hoe hij een wel erg onconventionele praktijk toepast. Gainsbourg neemt nu ook de rol over van Stacy Martin in de flashbacks en weet van Joe een evenwichtig personage neer te zetten dat zowel destructief als breekbaar is.

Intrigerend is dat von Trier enkele interessante en provocerende stellingen durft innemen

Doordat de film in twee delen gesplitst werd, kwamen ook een paar storende elementen naar boven. Zo grenzen Joe’s letterlijke aankondiging van een nieuw hoofdstuk of Seligmans dwangmatige analyses van Joe’s belevenissen op de duur aan het ridicule. Moesten we dit hele epos in één knip door hebben ervaren – nog steeds badend in de roes waar het eerste deel ons in wist onder te dompelen – waren deze zaken misschien minder of helemaal niet opgevallen.

Wie gehoopt had dat in dit gedeelte het hardcorefestijn eindelijk zou losbarsten moeten we opnieuw teleurstellen. Maar veel belangrijker is dat von Trier enkele interessante en provocerende stellingen durft innemen, zoals bv: “Pedophiles who don't act on their desire deserve a bloody medal”. Dat is in onze ogen veel meer waard dan eender welk expliciet stukje naakt. Dit overdreven gehypet tweedelig epos mag gerust opnieuw meeslepende en sterke cinema genoemd worden. Toch zou de vijf en een half uur durende ongecensureerde versie ons binnenkort pas echt van de sokken moeten blazen en al doende het talent van Von Trier pas echt eer aandoen.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de