Dogma 95: de regels, de films
Naar aanleiding van het uitkomen van de derde Dogma film Mifune's Last Song verklaren we deze extreme vorm van filmen eens nader. De regels van Dogma 95 zijn 10 geboden; "een acte van zuiverheid in de film":
1/ Op de oorspronkelijk locatie filmen zonder externe decors
2/ De klank moet gelijktijdig met de beelden worden opgenomen, muziek die niet uit een aanwezige geluidsbron komt mag ook niet
3/ Alles moet uit de hand of de schouder worden gefilmd op de plaats van de actie.
4/Alleen gebruik van kleurenfilm zonder speciale belichting, alleen een lamp op de camera mag.
5/ Filters en trucages zijn verboden.
6/ Geen kunstmatige acties, een sterfscène moet dus van een echte stervende zijn, een moordscène van een ...?
7/De film is in de tegenwoordige tijd van NU gefilmd
8/ Ook verboden zijn de "Genrefilms"
9/ Er moet gefilmd worden in het standaard 35 mm formaat. 1
0/ De regisseur mag niet gecrediteerd worden.
"Ik zweer met te onderwerpen aan deze regels, bedacht en bevestigd door Dogma 95. Als regisseur wil ik mij onthouden van elke persoonlijke smaak. Ik beschouw mij niet langer als een artiest, en zweer om geen 'oeuvre' te creëren. Mijn belangrijkste objectief is de waarheid te achterhalen uit mijn personages, de omgeving en de actie. Ik zweer dat te doen met alle beschikbare middelen, met goede smaak en esthetische normen."
(Lars van Trier en Thomas Vinterberg, Kopenhagen, 13 maart 1995)
Elke film krijgt maar de stempel en het certificaat Dogmafilm na Goedkeuring, zoals hier voor The Idiots uit 1998.
Dogma95 .1: The Idiots
Deze eerste Dogma95 film verraste iedereen, zodat deze direct enkel prijzen wegkaapte op diverse filmfestivals. Het waren de filmcritici die deze vorm van filmen positief aanvaarden. Het publiek vond het in het begin een must om deze filmvorm ook eens te bewonderen. Het ietwat vreemde verhaal gaat over een hechte groep mensen die het idiotisme beleven en onderzoeken tot in extremis, om zich zo af te zetten tegen de hedendaagse maatschappij. De Dogma stijl zorgt ervoor dat we bij het gebeuren betrokken zijn op een extreem dichte manier en zorgt voor een directe confrontatie met de lichamelijkheid van de Idioten.
Dogma95 .2: Festen
Deze film was een nog groter succes, en ook hier leende zich het verhaal om in de Dogma95 regels gefilmd te worden. Nu was ook het grote publiek geïnteresseerd en de verschillend nominaties en prijzen liegen er niet om. De storende camerabewegingen die we in The Idiots nog hadden vielen nu niet zo meer op, en ook de ruwe en korrelige beelden waren door een uitgekiende camerastandpunt ook zo niet meer over- en onderbelicht. Het verhaal is het ultieme verslag van een familiefeest dat uitdraait op een complete ramp, ook hier door de directe benadering wordt je onherroepelijk meegesleurd in de rauwe maar erg realistische emotionaliteit.
Lees de recensie.
Dogma95 .3: Mifune
Hier zijn de Dogma 95 regels nog minder duidelijk te zien, het lijkt wel een gewone film. Het verhaal gaat over Kersten, (Anders W. Bertelsen) pas getrouwd en een geslaagde man. Als hij naar de begrafenis van zijn vader moet gaan, is zijn vrouw niet blij want nu hoort ze pas voor het eerst dat hij nog familie heeft. De man had dit verzwegen omdat zijn vader op een vervallen boerderij leeft samen met zijn geestelijk gehandicapte broer Rud (Jesper Asholt). Opnieuw een emotioneel familiedrama dus.
Lees de recensie.
Dogma95 .4: Julien:Donkey-boy
Julien: Donkey-boy van regisseur Harmonie Korines die we kennen van Kids en Gummo gaat over een schizofreen persoon die werkt in een hospitaal en samenleeft met zijn vader, zijn zwangere zuster en een wrestlingfreak. Het is een mengeling van horror, humor en psychologie die de bedoeling heeft van de toeschouwers niet te doen kijken maar denken. Het is de eerste Amerikaanse Dogmafilm en de kritieken daar zijn niet zo denderend, waarschijnlijk is de Amerikaans overconsumptie maatschappij niet zo happig en begripvol op deze minimalistische filmvorm. Afwachten wat dit hier zal brengen.
Dogma95 .5: Lovers
Deze zal waarschijnlijk eerder uitkomen bij ons dan de 4e Dogma en is van Jean Marc Barr Het is een Franse Film met een klassiek verhaal, dat gaat over een verliefd koppel, bestaande uit een Joegoslavische kunstschilder en een bediende uit een Parijse boekhandel. Het verhaal is niet alleen een "amour fou" verhaal maar ook een beeld van de Oost-West verhouding binnen een relatie via de levenswijze, cultuur en verwachtingspatronen.
Lees de recensie.