A Touch of Sin

Hoewel de eerste beelden van A Touch of Sin zo uit een andere film van Jia Zhang-ke kunnen komen, lijkt de Chinese regisseur een tweede adem te hebben gevonden. In het verleden maakte hij ingetogen, maatschappijkritische films met een realistische en minimalistische stijl. Maar met zijn nieuwste film heeft hij een andere manier gevonden om een kritische stem te laten horen. Het verbaast ons dan ook niet dat de film nog steeds verboden is in het thuisland China.

A Touch of Sin presenteert zichzelf namelijk als een gewelddadige kroniek van het hedendaagse China. Via vier verhalen legt Zhang-ke de ziel bloot van een land verscheurd door corruptie, geweld en sociale vervreemding. Inspiratie haalde hij uit waargebeurde incidenten die hem zeer shockeerden. Zo maken we kennis met een gefrustreerde mijnwerker die de corruptie in zijn stad en het bedrijf waarvoor hij werkt wilt aanklagen, een voormalige migratiewerker die meer heil ziet in vuurwapens dan zijn familie, een receptioniste die in een bordeel werkt en tot het uiterste gedreven wordt door een opdringerige klant en een jongeman die van de ene job naar de andere hopt en steeds meer gedesillusioneerd raakt.

De film brengt ons in een wereld waar mensen ontredderd zijn door corruptie en onrecht, wat onze protagonisten drijft tot extreme gewelddaden. Het beeld dat Zhang-ke ons schets van de vicieuze cirkel waar het land in terecht is gekomen, is niet mals. Het is een harde realiteit die volgens hem veroorzaakt wordt door het opkomend kapitalisme en de moeilijkheden die China ondervindt in het zoeken naar een evenwicht tussen moderniteit en haar tradities. Een thematiek die als een rode draad loopt doorheen zijn oeuvre.

A Touch of Sin presenteert zichzelf als een gewelddadige kroniek van het hedendaagse China

De cineast verpakt zijn verhaal in een stijl grotendeels gelijkaardig aan die van zijn vorige films. Naturalistische beelden worden opgebouwd uit long takes en een camera die een focus op de personages afwisselt met beelden van wat er rondom hen leeft. Doordat de film zich afspeelt tijdens de winter, geeft de film dankzij deze grijsgrauwe setting een neerslachtige indruk. Een belangrijke breuklijn in stijl ontstaat echter wanneer de personages overgaan tot hun gewelddaden. Deze worden expliciet in beeld gebracht en baden bij momenten in koude neonlichten, waardoor A Touch of Sin ook een stilistische verwantschap vertoont met films van Gaspard Noé, Quentin Tarantino of Nicolas Winding Refn. Deze vreemde mix tussen sociaal realisme en genre cinema levert niet enkele een shockerende, maar ook een intelligente kijkervaring op.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de