Pacific Rim

Genre: Science-Fiction | Duur: 2u11 | Release: 17 Juli 2013 | Land: VS | Regie: Guillermo del Toro | Cast: Charlie Hunnam, Idris Elba, Rinko Kikuchi, Charlie Day, Ron Perlman, Clifton Collins jr., Burn Gorman

“To fight monsters, we created monsters of our own”

Al van bij de eerste berichten rond de nieuwste film van Guillermo Del Toro begon het hart van vele geeks en mangaliefhebbers sneller te kloppen. Het brein achter Pan’s Labyrinth, Cronos en Hellboy, die een film maakt over mecha’s (robotten) die kaijus (denk aan Godzilla of The Host)  bevechten, met wat Lovecraftachtige mythologie toegevoegd? Het klonk als een natte droom die uitkwam. We waanden onszelf weer even een tiener en gaven ons met vol enthousiasme over aan Pacific Rim.

De kaijus van dienst zijn reusachtige monsters die, via een scheur in de Stille Oceaan naar een andere wereld, de aarde aanvallen en de mensheid op de rand van uitsterven brengen. Als ultiem reddingsmiddel ontwikkelen de mensen Jaegers, strijdrobotten die vanwege hun enorme omvang door twee piloten moeten worden bestuurd. De Jaegers zijn aanvankelijk succesvol, maar na tal van jaren in de ‘Kaiju wars’ beginnen de monsters zich aan te passen aan onze technologieën en volgen de aanvallen zich steeds sneller op.

Voor wie een nieuw robotfiasco verwachtte na de barslechte Transformersreeks, hebben we alvast  goed nieuws. Del Toro stelt niet teleur en levert een product af waarbij het plezier en de liefde voor het materiaal voorop staan. Pacific Rim ontplooit zich als een hommage aan de klassieke monsterfilms, Japanse anime en manga zoals Neon Genesis Evangelion, Mazinger Z en Tetsujin 28-go, en de hedendaagse videogamecultuur. Het ultieme bewijs hiervan is uiteraard de aanwezigheid van GLaDOS’ stem uit het computerspel Portal voor de navigatiecomputer van Raleigh’s Jaeger.

Del Toro richt zich duidelijk op een bepaald doelpubliek, maar toch is het geen overdreven fanservice en staat de film garant voor entertainment voor iedereen. Wat is er immers cooler dan reusachtige monsters te zien vechten tegen even grote robots die hierbij alles op hun pad verwoesten? De epische schaal van deze gevechten en de manier waarop ze in beeld gebracht worden, zijn ronduit fenomenaal. De confrontaties spelen zich wel vaak af in het donker, maar dit laat de regisseur toe om uit te pakken met een knappe belichting die de film bij momenten een hoog hallucinant gehalte geeft.  En zoals we gewend zijn bij Del Toro, ligt de art direction opnieuw zeer hoog en zien de Jaegers en de kaijus er werkelijk fantastisch uit.

Hoewel het tempo van het film hoog ligt, kent het enkele welkome rustpauzes waarin het menselijke verhaal naar boven komt. Hier staat het geloof in de hoop voor de mensheid en het vertrouwen in je medemens in tijden van uiterste nood centraal. Dit laatste aspect komt vooral aan bod via 'The Drift', de manier waarop de twee piloten door middel van een soort neurologische verbinding met elkaar in contact staan in de Jaeger. De piloten ervaren hierbij elkaars herinneringen, pijnen en gevoelens. Hoewel de personages worstelen met dilemma's en vraagstukken, zijn ze toch voornamelijk stereotiep geschetst. Zo is er de vrolijk gestoorde geleerde (gespeeld door komiek Charly Day), de nobele en krachtdadige legeraanvoerder (een knappe rol voor Idris Elba), en de gevaarlijke zwarte marktdealer in de vorm van Ron Perlman.

Het misschien te veelvuldig gebruik van clichés doorheen de film is niet zo vreemd, omdat ze nu eenmaal werken. Maar het toont aan dat ook Pacific Rim niet ontsnapt aan de typische blockbusterkwaaltjes. Zo zijn er enkele onnodige komische scènes, werkt de film een paar zijsporen onvoldoende uit en wordt er bij momenten iets teveel vertrouwd op de suspension of disbelief van de kijker. Maar dit soort mankementen zijn al snel vergeten. Want wie bereid is helemaal op te gaan in deze robot-versus-monster-extravaganza, zal een leuke film ontdekken vol met overweldigende actie en decors, maar vooral met het hart en ziel op de juiste plaats.