The Wolf of Wall Street

71 is nog lang niet de leeftijd om het wat kalmer aan te doen in het geval van heel wat befaamde regisseurs en ook Martin Scorsese blijft op zijn oude dag nog met veel passie geweldige bijdrages leveren aan de cinema. Met The Wolf of Wall Street laat hij 2014 niet alleen knallend van start gaan voor elke filmfan, dit op feiten gebaseerde relaas over de rise and fall van de frauduleuze beursmakelaar Jordan Belfort is ook nog eens een film die iets wezenlijk vertelt over de mens in al zijn hebberigheid en een brute blootlegging van misvormde Amerikaanse idealen.

Jordan Belfort is een piepjonge miljonair, die razendsnel carrière heeft gemaakt op de rug van brave, hardwekende Amerikanen die hij vooral waardeloze aandelen wist te aan te smeren. Omringd door al even gretige idioten en smeerlappen, leidt hij een leven vol excessen waarbij de drang naar geld, macht, seks en drugs voor hallucinante taferelen zorgt. Het is een extreem egoïstisch en parasitair bestaan, waarbij alle moraliteit zoek is. De protagonisten zijn ranzige varkens, die ageren vanuit de ervaring dat alles en iedereen te koop is. Zoiets loopt zelden goed af natuurlijk.

Zelfs voor wie het werk van Scorsese minder goed kent, is de parallel met Goodfellas en Casino makkelijk te trekken. De cineast wil ons wel laten inzien dat hij het gedrag van de malafide handelaars bijna verwerpelijker vindt dan de misdadigheid van de gangsters uit zijn eerder werk. We krijgen echter geen zicht op het leed dat de firma Stratton Oakmont veroorzaakt bij de slachtoffers, hoewel uiteraard mag verondersteld worden dat de kijker voldoende moreel besef heeft om zijn eigen oordeel te vellen. Dat de perikelen van Belfort en de zijnen echter ook vaak dolkomisch zijn - je kan The Wolf of Wall Street gerust een komedie noemen - maakt de feiten niet minder laakbaar, maar kan een occassionele minder kritische kijker doen twijfelen aan de bedoeling van deze film. Alleszins is de controverse die ontstaan is door beweringen dat Scorsese en de zijnen de acties en gedragingen van de hoofdpersonages goedkeuren en zelfs ophemelen, ridicuul. The Wolf of Wall Street is duidelijk een waarneming van één personage, een slimme combinatie van interpretaties en feiten, waarbij de buitenwereld opgaat in de machtsgeile nevelen in Belfort's hoofd.

Een opwindende, treffende en meeslepende kijk op de meest verwerpelijke kant van de mens

Tegelijk is dit ook een grandioze, speels vertelde deconstructie van de beklimming van de carrièreladder binnen een systeem waarbij je kil en meedogenloos een ander pluimt ten voordele van jezelf, een hiërarchie waarbinnen het behalen van een plaats nog altijd de droom van vele Amerikanen is. Misschien is de plot wat dat betreft wel vrij klassiek. Bovendien heeft Scorsese het moeilijk gehad een selectie te maken uit meer dan 4u materiaal, om dan alsnog een vrij lange, soms wat chaotisch gestructureerde prent over te houden. Niettemin is dit met bravoure en vernuft in beeld gezette verhaal een opwindende, treffende en meeslepende kijk op de meest verwerpelijke kant van de mens. Een overweldigende stroom fucks neem je daar grijnzend bij - hoewel The Academy zich misschien zal tegen de borst gestoten voelen.

De genoegdoening die je als kijker beleeft aan The Wolf of Wall Street is slechts ten dele de verdienste van Scorsese. Hoofdacteurs Leonardo DiCaprio en Jonah Hill dragen met fenomenale vertolkingen in grote mate bij aan de kracht van deze film. Zou Hill definitief de onnozele en povere rollen als vulgaire debiel achter zich laten? Zijn vertolking als Donnie Azoff getuigt van een bewonderenswaardig talent om waanzin geloofwaardig uit te beelden. Een Oscarnominatie zou wel op zijn plaats zijn. DiCaprio heeft zichzelf al vaak overtroffen maar nu kan je er niet meer omheen: dit is één van de grootste talenten die de hedendaagse Amerikaanse cinema kent. Hij is Bogart, Fonda, Brando, Nicholson, De Niro. Petje af, nogmaals.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de