Iron Man 3

Toen amper vijf jaar geleden de eerste Iron Man op ons los gelaten werd, hadden wij het over een bescheiden actieprent, die niet zozeer met alle geweld de kijker van de sokken wilde blazen. Het wereldwijde succes, ook van de sequel heeft de stijl en opzet intussen duidelijk veranderd: Iron Man 3 is in geen enkel opzicht nog het aarzelende, eigenzinnige alternatiefje, maar een ongegeneerd spectaculaire, uit obligate actie bestaande blockbuster die daardoor helaas ook weinig nieuws te bieden heeft.

Tony Stark is lang niet meer de fluitend door het leven wandelende levensgenieter. De confrontatie met Loki en andere bovennatuurlijke booswichten in The Avengers hebben hem geen deugd gedaan: hij is één brok zenuwen, slaapt amper en krijgt zelfs paniekaanvallen. Er is dan toch een kant van Iron Man die we niet kenden. Wanneer een zelfverklaarde terrorist - De Mandarijn - de Amerikaanse president (en dus eens te meer ook de volledige staat) bedreigt, daagt Stark hem openlijk uit tot een confrontatie. Maar de baardaap is niet de enige booswicht die Iron Man wil klein krijgen.

Een beetje moderne superheld toont tegenwoordig ook zijn duistere kant. In zowat elke Marvel- (en andere) stripverfilming van de laatste jaren worstelt de held met demonen en staat een bezoek aan een therapeut op de agenda. Het genre kent zo een mooie ontwikkeling en uitdieping, neigt in de karakterontwikkeling naar meer aansluiting met de realiteit en laat gebeurtenissen ook invloed hebben op zijn personages. In Iron Man 3 is de verwijzing naar The Avengers duidelijk aanwezig, alsof dat eigenlijk reeds het derde deel in de reeks was. Op die manier kan Robert Downey Jr. nog wel wat aanvangen met dit nog steeds fijne personage. Blijf overigens gerust zitten tot na de (wel héél erg lange) credits om te weten voor wie Tony zijn ziel blootlegt.

Jon Favreau liet de regie over aan Shane Black (die met Kiss Kiss Bang Bang bijdroeg aan Downey Jr.'s Hollywoodrevival). Geruggesteund door een fenomenaal hoog budget, weet die voor knetterend amusement te zorgen. Maar alles welbeschouwd zien we niet veel dat nog indruk maakt. De klassieke overdaad aan explosies en schietpartijen doet ons eerlijk gezegd niet veel meer. De scène waarbij Iron Man een groep vliegtuigpassagiers redt, is echter wel van topniveau: je krijgt het er ijskoud en bloedheet tegelijk van.

Maar verder is dit de Downeyshow natuurlijk, al weet Ben Kingsley ongetwijfeld ook een deel van het publiek voor zich te winnen. In het Iron Man-universum is immers best wat ruimte voor humor. Ook de dames krijgen wat te doen: Paltrow verschijnt zelfs in ijzeren ornaat en ene Stephanie Szostak werkt zich in de kijker met dynamisch stuntwerk. Met Guy Pearce, Don Cheadle en Rebecca Hall in de bijrollen, krijg je eens te meer ook een uitstekend ensemble.

Iron Man 3 illustreert nog maar een keer dat er in het actiegenre ook meer overdachte en verzorgde producties bestaan, die net dat tikkeltje superieur machismo ontberen die ons zo vaak met de ogen doen rollen van ergernis - Olympus Has Fallen, iemand? De film mag dus gerust zijn publiek vinden, maar ons applaus achteraf blijkt steeds korter te worden. Dat de film eindigt met een drastisch besluit doet vermoeden dat ook de makers er een punt willen achter zetten (of toch niet...?) en dat doen ze dus best nu vooraleer ze afglijden naar volkomen betekenisloze prut.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de