Kiss of the Damned

Genre: Horror | Duur: 1u36 | Release: 1 Januari 2013 | Land: VS | Regie: Xan Cassavetes | Cast: Joséphine de La Baume, Roxane Mesquida, Milo Ventimiglia, Anna Mouglalis, Michael Rapaport

Vampieren en zombies zijn hip vandaag de dag. Zowel op TV als in de bioscoop worden we overspoeld met het nodige ondood geweld. Ook Xan Cassavetes, dochter van de legendarische Amerikaanse regisseur John Cassavetes, probeert een graantje mee te pikken en waagt zich aan een volbloed genrefilm waarin vampieren centraal staan.

De film volgt meer bepaald Djuna, een verleidelijke vampier die verliefd wordt op Paolo, die ze ontmoet in een videotheek. De onthulling van haar ware aard leidt tot een passionele nacht waarbij ze hem verandert in een vampier. Alles lijkt goed te gaan, totdat Djuna's zus Mimi voor de deur staat. Zij is als een ongeleid projectiel en vormt niet enkel een bedreiging voor hun ontluikende liefde, maar ook voor de hele lokale vampierengemeenschap.

Al snel wordt Kiss of the Damned een film over de strijd tegen onze duistere impulsen, waarbij Cassavetes haar personages zorgvuldig tegen elkaar uitspeelt. Hierbij schuwt ze een goede dosis bloed en naakt niet, waardoor vooral fans van True Blood in hun nopjes zullen zijn. Toch heeft de film meer verwantschap met de vampierenfilms uit de jaren zeventig en tachtig, zoals The Hunger, Daughters of Darkness, de films van Jean Rollin, en zelfs de horrorklassiekers van Mario Brava en Dario Argento.

Helaas haalt Kiss of the Damned nooit het niveau van bovengenoemde meesterwerken. De film kent namelijk enkele spijtige uitschuivers. Het acteerwerk is vrij ondermaats, vooral bij de twee zussen, en het verhaal rammelt meer dan eens. Vooral de opbouw laat te wensen over en de zaken worden veel te snel afgehandeld. Ook gebruikt de cineaste muziek op een foute manier om spanning op te roepen. Nochtans is de rest van de soundtrack om de vingers bij af te likken, net als het visuele aspect. Xan geeft haar film een barokke stijl, waarbij strakke composities en felle kleuren domineren. Enkele knappe scènes zoals de ochtend na de transformatie of de furieus gemonteerde eerste jacht van Paolo laten een sterke indruk na in een verder middelmatige film.