Flight

Vreemd eigenlijk dat een cineast als Robert Zemeckis na ruim dertig jaar dienst te hebben gedaan in de loopgraven van Hollywood, nauwelijks wordt geroemd. Ondanks een imposant aantal goudgelikte blockbusters behoort Zemeckis tot dat clubje regisseurs dat al te vaak vergeten wordt achter de massieve rug van Scorsese en andere monumenten. Peter Weir, Milos Forman, Anthony Minghella, Jonathan Demme, ... Stuk voor stuk zijn het schaduwhelden die vaker op onverschilligheid dan trompetgeschal worden onthaald. Dat Zemeckis dit deels te danken heeft aan zijn idiote motion capture-idolatrie (The Polar Express, weet u nog?) is aannemelijk. Maar als we even grasduinen in zijn rijkelijke oeuvre, dat zich uitstrekt van Back to the Future, over Forest Gump en Contact tot aan Beowulf, dan valt één ding op. Zemeckis heeft geen eigen stijl! Een persoonlijk verhaal evenmin. Hij mist Spielbergs chutzpah, Nolans labyrintisme, Coppola’s visuele kadabra. In een wereld waarin eigenzinnige regisseurs als moderne goden aanbeden worden, is Zemeckis een simpele ambachtsman. Maker van geslepen stukjes cinema die vaak het midden houden tussen magistrale Tinseltownmagie en mainstreamdrap.

Neem nu Flight, Zemeckis’ eerste live action prent in ruim tien jaar tijd, waarin een verslaafde piloot na de miraculeuze landing van een gedoemd vliegtuig in een maelstrom van morele en juridische complicaties belandt. Na het daverende openingsluik waarin knappe CGI-effecten vakkundig worden versneden met nagelbijtende dramatiek wisselt de film van register en daalt het langzaam af in het abyss van alcoholisme. Klinkt gewaagd? Driewerf helaas, want de klassieke rit langsheen AA-meetings en god, een overbodige love interest en de obligate penitentie doet wat aan als rijden op het uiterst rechtse rijvak van de E40. Voorspelbaar en een tikje saai. Begeleid door kleurloze tableaus en een ronduit slechte songkeuze bagatelliseert Zemeckis het potentieel van zijn film al snel tot een homogeen grijs geheel. Tenzij wij natuurlijk de meerwaarde over het hoofd zien van beelden van druggebruik die aangedikt worden door het gelamenteer van Antony Kiedis’ eerste shot onder de brug. Degelijk en duidelijk, dat wel. Maar onze hartkleppen gingen er niet meteen van flapperen.

Zonde eigenlijk, want het scenario van John Gatins, hoewel conventioneel, betreedt hier en daar interessant terrein. Zeker wanneer hij op subtiele wijze de hoekstenen van de Amerikaanse catharsiscultuur (godsdienst en AA) op de korrel lijkt te nemen. Zo duiken er om de haverklap religieuze fanatici op in de film, de één al wat gekker dan de ander. In de gestroomlijnde handen van Zemeckis blijft enige cultuurkritiek echter wezenloos achter.

Zemeckis mist Spielbergs chutzpah, Nolans labyrintisme, Coppola’s visuele kadabra

En toch is Flight solide cinema. Krachtdadig verteld, geslepen en gepolijst, maar vooral schitterend vertolkt door Denzel Washington. Prachtig om zien hoe hij met die hanige tristesse en die alles doorborende inferno-blik van hem gestalte geeft aan een listige alcoholicus, geveld door schuld en trots. Met deze zeldzame vertolking, die zowel aversie als liefde oproept, geeft hij zatte nonkels een broodnodige snee mededogen mee. Reken daarbij de verrukkelijke vertolkingen van zowel John Goodman als Don Cheadle en Flight stijgt uit tot een imposante acteursfilm. Maar als regisseur lijkt zielloze Zemeckis toch eeuwig gedoemd om in de middenmoot te blijven dwalen.

Ruben Vandersteen Helemaal (niet) akkoord? Lees de