The Expendables 2

Na het kassucces van het weliswaar zeer matige The Expendables kon een sequel niet uitblijven. Dik een jaar later is het zover, en krijgen we met The Expendables 2 nog een late zomerblockbuster voorgeschoteld . De cast is ook nu voorzien van versleten en wat minder versleten actiehelden als Sylvester Stallone, Jason Statham, Jet Li, Arnold Schwarzenegger, Jean-Claude Vandamme en jawel, zelfs cultfiguur Chuck Norris.

De succesformule van de eerste film was grotendeels te danken aan die sterrencast, dus het is logisch dat het vervolg ook fundamenteel steunt op de aantrekkingskracht van de gevestigde namen in het genre. Dat brengt ons meteen bij de grootste troef van deze film: niet per se de sterrencast, maar wel de grote filmgeschiedenis die ze met zich meebrengt. Daar maakt The Expendables 2 ook dankbaar gebruik van door de film te overladen met veelal voor de hand liggende filmreferenties. Je voelt meteen aan dat de film zichzelf niet serieus neemt, en met de clichés van het genre speelt. The Expendables een metafilm noemen gaat iets te ver, maar net zoals in het recente Cabin in the Woods de conventies van het horrorgenre een twist gaf, doet deze film min of meer hetzelfde voor de actiefilm. Het grootste verschil is dat The Expendables ook effectief de formules volgt, en schaamteloos is opgebouwd met goedkope oneliners, ontploffingen en (vuur)gevechten.

De actiescènes zien er overigens beduidend beter uit dan in de vorige film. Waar toen Sylvester Stallone zelf regisseerde, heeft men het dit keer overgelaten aan Simon West (Con Air, The Mechanic). Die heeft duidelijk meer kaas gegeten van het in beeld brengen van gevechtsscènes, en ook de special effects zijn dit keer op niveau. Zoals gezegd zijn het de oneliners en zelfspot van de sterren die voor comic relief zorgen. Echt grappig is het allemaal niet, hoogstens lollig, maar wanneer Chuck Norris zijn entree maakt met een Chuck Norris-mop besef je nog maar eens dat deze film zich eigenlijk alles kan permitteren.

De grootste beperking van The Expendables is dat het, ondanks het metagehalte, net ook heel strikt formulaïsch is. Ook over de plot is duidelijk niet heel lang nagedacht. De makers richten zich onomwonden op een publiek dat niks anders verwacht dan actiescènes met de grootste sterren in het genre, halfgare oneliners als “I now pronounce you man and knife” en voor de hand liggende filmverwijzingen (toppunt is Bruce Willis die Schwarzenegger erop wijst dat hij al genoeg “back” is geweest, waarop die repliceert met “yippie kay yay”). Zoals zo vaak met dit soort films is de bevrediging dus omgekeerd evenredig met uw verwachtingen. Het zelfrelativerende element van de film (als de film zichzelf niet serieus neemt, waarom zouden wij het dan wel doen?), en de al bij al wel ambachtelijke actiescènes verdienen toch nog een ster.

Tim Vanhoorneweder Helemaal (niet) akkoord? Lees de