Snow White and the Huntsman

Het valt in Hollywood wel vaker voor dat twee films over hetzelfde onderwerp vrijwel meteen na elkaar verschijnen. Het kleurrijke Mirror Mirror was amusant maar liet ons toch niet meteen uitkijken naar een tweede Sneeuwwitjeverhaal. De makers van Snow White and the Huntsman gaan echter voor een gothic/fantasy-benadering waardoor de film een heel andere doelgroep beoogt.

Charlize Theron kruipt met zichtbaar genoegen in de rol van boze stiefmoeder. Om eeuwig jong te blijven, moet ze zich voeden met de jeugd van gevangen genomen deernes. Haar stiefdochter Sneeuwwitje - Kristen Stewart blijft zowel fysiek als qua intensiteit aan Jodie Foster denken - werd opgesloten, als enige bedreiging voor de schoonheid van de koningin. Wanneer ze ontsnapt, komt de jager op de proppen. Een botte dronkelap, door Chris Hemsworth met enige nuance vertolkt, die als opdracht krijgt Sneeuwwitje te doden.

Het originele verhaal blijft dus grotendeels bewaard, al vallen enkele geslaagde aanpassingen op. Debuterend regisseur Rupert Sanders weet daar op visueel vlak zijn ding mee te doen. Zowel de macabere moerassen als het sprookjeswoud geven hem de kans te imponeren, met dank aan heel wat CGI uiteraard. Toch weet de film ons nergens echt onder te dompelen in een onbekende wereld. Daarvoor doet één en ander te vertrouwd aan. Vooral Lord of the Rings werpt zijn schaduw over de film. Het duurt ook te lang vooraleer gewend te raken aan de dwergen, vertolkt door bekende acteurs wiens hoofd op een kinder- of dwergenlijf werd geplakt.

In het verder afhandelen van de plot - wat echt veel te veel tijd vraagt - komen herinneringen bovendrijven aan Willow, Robin Hood, Shrek en andere Middeleeuwse sprookjes en legenden. Snow White and the Huntsman vindt dus niet echt een eigen stem en botst op de beperkingen van zijn setting. Hoeveel keer kan je een aanval op een kasteel heruitvinden? Een cruciale vraag is bovendien wie die ridders eigenlijk zijn die de koningin dienen? Dat de film het qua romantisch aandeel beperkt houdt - wat gezien de aanwezigheid van een prins én een jager als potentiële minnaar niet makkelijk moet geweest zijn - , is dan weer een meevaller, al zal het de Twilightfans misschien teleurstellen.

Want hoewel Stewart's ondernemende en dappere Sneeuwwitje de smachtende vampierbruid Bella meteen doet vergeten, valt echter te betwijfelen of deze prent een ander publiek zal kunnen bereiken dan diezelfde tieners die haar graag in de armen van Edward zagen liggen. Dit blijft bij nader inzien toch vooral een Hollywoodproduct, inclusief popsong op de aftiteling, dat zich op jongeren richt wiens filmische referenties beperkt zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de