Young Adult

Met films als Thank You for Smoking, Juno en Up in the Air schotelde Jason Reitman ons genietbare drama's voor die net voldoende scherpte en humor bevatten om niet te verzinken in de poel van middelmatige mainstreamdrab. Young Adult is net als het succesvolle Juno een samenwerking met scenariste Diablo Cody, die sterk haar stempel weet te drukken op deze bittere satire.

Centraal staat Mavis Gary, een jonge vrouw die als een zombie door haar leven wandelt. Ze geeft om niets of niemand, tenzij om haar keffertje, en vindt nergens plezier of ontspanning in. Het nieuws dat haar jeugdvriendje Buddy vader is geworden, doet haar op een haast psychopatische manier terug verlangen naar die lang vervlogen periode van populariteit en aandacht. Waarom niet koers zetten naar haar thuishaven om daar Buddy uit zijn winterslaap te halen? De glamoureuze, maar kille Mavis wordt door haar familieleden en vroegere klasgenoten - waarvan ze de meesten niets eens herkent - gezien als een soort Carrie Bradshaw, grootsteeds succesvol wezend. Dat ze in feite een manipulatieve, koude, depressieve alcoholiste is, zal langzaam tot alle betrokkenen doordringen, echter misschien in het minst tot Mavis zelf.

Want dat is het mooie aan dit fijne, bitterzoete drama: de terugkeer van de protagonist naar het geboortedorp en de confrontatie met het burgerlijke geluk van wie achterbleef, levert voor een keer eens geen aanleiding tot zelfreflectie op, godzijdank. Young Adult keert de conventies van de romantische komedie brutaal de rug toe, dankzij cynische observaties van de middelmatigheid waarmee de doorsnee Amerikaan tevreden is, door de spitse dialogen, de dynamiek tussen personages die je apart kan noemen zonder dat ze al te sterk 'bedacht' lijken, het ontbreken van enige romantische spanningsboog maar vooral door het opvoeren van kreng van een hoofdpersonage.

Het knappe aan de grandioze vertolking van Charlize Theron, (die de laatste jaren eigenlijk wat uit the picture dreigde te verdwijnen), is wel dat Mavis nergens karikaturaal wordt. Cody creëerde een heel onsympathiek, maar geloofwaardig figuur met wie we naargelang de film vordert steeds meer medelijden krijgen, tot één en ander haast tragische proporties aanneemt. Daarmee wordt meteen een stereotiep beeld uit de Amerikaanse fictie(?) - de blonde, superieure cheerleader - aan diggelen geslagen, maar doet de film ook de spijtige gedachte groeien dat we als volwassene in feite al snel op een dood spoor zitten: wie zich niet in het traditionele familiegeluk wil of kan nestelen, heeft weinig voldoeninggevende alternatieven.

De film lijkt zichzelf daar wat klem te zetten. Aanvankelijk wordt er al dan niet zwarte humor gepuurd uit de oervervelende levens die de goeierds leiden. Lekker lachen met de provencialen. Mavis' schampere kritiek ('Everyone here is fat and dumb!') is immers vaak correct. Haar vroegere klasgenoot Matt (Patton Oswalt), die het geenszins voor de wind is gegaan, laat ons de zaken vanuit een ander standpunt zien: Buddy is erg gelukkig met zijn doorsnee leven en het is Mavis die aan het kortste eind zal trekken. Dat dubbel perspectief brengt de kijker in verwarring: een alternatieve moraal wordt ons niet geboden en in het zoeken naar een conclusie, verdwijnt ook de scherpte van de plot. Enkel de wat vrijblijvende beschouwingen over het invullen van het begrip 'volwassen worden', blijven uiteindelijk hangen.

Maar laat ook dat bijdragen aan het onconventionele van deze prent. Uiteindelijk is dit een risicovolle film, schijnbaar zonder veel toegevingen tot stand gekomen en duisterder dan Juno, wat zich ook in de afloop nog laat blijken. Mavis' bezinning blijkt immers compleet gebaseerd op zelfbedrog en idolate praat. Welke Hollywoodfilm stuurt zijn publiek met zo'n anti-levensles naar huis? Voeg daar de opmerkelijke vertolkingen van Theron en Oswalt aan toe en je krijgt een film die applaus verdient.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de