Possessions

Een verhaal gebaseerd op feiten doorspekt met fictieve elementen. Met deze paradoxale toelichting opent Eric Guirado Possessions, een film die losweg doet denken aan het gelauwerde L’adversaire van Nicole Garcia. De feiten waar Guirado op doelt betreffen de ‘Affaire Flactif’ die de Franse pers medio jaren 2000 maandenlang voer tot schrijven gaf. Net als de ‘Kasteelmoord’ in Wingene ging het om een reeks gebeurtenissen zo onwaarschijnlijk dat geen Agatha Christie of Georges Simenon ze had kunnen verzinnen. Met Possessions vinden ze nu alvast hun weg naar het witte doek.

Bruno en Marilyne Caron hebben schoon genoeg van hun leven op de rand van de vierde wereld in Noord-Frankrijk en besluiten met hun dochter naar een idyllisch dorp te midden van de Franse Alpen te verhuizen. Ze belanden er in de zevende hemel. Patrick en Gladys Castang, hun welgestelde huisbazen, logeren hen tijdelijk in een luxueuze chalet in afwachting van de oplevering van hun eigen stek. De goede verstandhouding tussen beide gezinnen vertroebelt zienderogen naarmate de Carons keer op keer gedwongen worden te verhuizen. Maar meer nog is het de rijkdom die de Castangs tentoon spreiden die de Carons de ogen uitsteekt. Vervuld van jaloezie schuiven ze de schuld van hun eigen falen steeds dieper in de schoenen van Patrick en Gladys. Die zijn zich echter van geen kwaad bewust – al zeker niet van het feit dat bij Bruno de stoppen stilaan doorslaan.

Hoewel Guirado beweert geen partij te kiezen voor deze of gene kant van het conflict, klinkt deze film toch als een luide aanklacht tegen een ongebreideld consumentisme en een overdreven materialistische levensstijl. Getuige hiervan zijn de vele reclameboodschappen van kredietverstrekkers en andere moderne verleiders die de personages op TV bekijken en waar de camera niet toevallig aandacht aan besteedt. Hoe duidelijker deze boodschap klinkt, hoe meer ze aan subtiliteit inbindt. Een ander gevolg van deze insteek is dat de verschillende sociale klassen na een tijdje in steriele karikaturen vervallen. De rijke Castangs zitten vol goede bedoelingen maar doen alsof hun neus bloedt in het aanschijn van de meest flagrante klasseverschillen. De Carons zetten gaandeweg de trekken van een marginaal gezin steeds meer in de verf, inclusief een moeder met helblauwe oogschaduw en een vader gek op tuning. De personages worden bordkartonnen figuren die elk streven naar identificatie in de kiem smoren.

Nochtans doet de cast verwoede pogingen om het vuur aan te wakkeren. De gewichtstoename van Jérémie Renier die in Le Gamin au Vélo reeds de aandacht trok, kent in deze film een pafferig hoogtepunt in de rol van Bruno Caron. Voorzien van een batterij Franse scheldwoorden brult hij geregeld de hele boel bijeen evenwel zonder empathieverhogend resultaat. Ook Julie Depardieu kan haar ongeloof nauwelijks verbergen wanneer haar personage Maryline in een klein meisje regenereert en onverstoorbaar een videoclip over prinsessen meelipt.

Possessions lijkt goed bedoeld maar neemt nooit bezit van de kijker. Gefundeerde beweegredenen of doorslaggevende déclics worden onvoldoende uitgespit. Hoe slaagt een werkloos ouderpaar er overigens in om een chalet te bemachtigen én te betalen in een oord waar de grand chique van Frankrijk bijeentroept? In tegenstelling tot L’adversaire lijkt het onwaarschijnlijk dat Possessions nominaties voor de Palme d’Or of de Césars zal binnenrijven.

Alexander Verstraete Helemaal (niet) akkoord? Lees de