Moneyball

Genre: Sportdrama | Duur: 2u13 | Release: 4 December 2011 | Land: VS | Regie: Bennett Miller | Cast: Robin Wright, Philip Seymour Hoffman, Jonah Hill, Brad Pitt

Baseball: behalve aartsmoeilijk te begrijpen, is de sport ook niet per se populair bij ons. Mensen slaan tegen ballen en lopen in cirkeltjes met daarenboven een puntentelling waar de 0-15-30-40 van tennis een puntje aan kan zuigen. Aan de overkant van de grote plas is baseball daarentegen legendarisch. Urenlang zitten duizenden toeschouwers zich druk te maken over bases, swings en - zo God het wil - home runs. Onderwijl overeten ze zich in pizza's, hot dogs, cheeseburgers, doorspoelend met liters cola en light bier.

Die hallucinante combinatie van lopen, tegen een bal slaan en schranzen wordt op een heel ontnuchterende manier gedeconstrueerd in deze Moneyball. Want zoals u misschien weet, baseball gaat voor een heel groot stuk ook over cijfers. De nerd-hype breidt zich dus ook gestaag uit in de cinemazalen.

Centraal staan Billy Beane (Pitt) en Peter Brand (Hill) die samen proberen een derderangsclub met beperkte middelen uit het slop te sleuren. Dat doen ze niet met grof geld (dat hebben ze niet), een legendarische coach (die hebben ze al evenmin) of met een berg propaganda (door het geldgebrek zijn alle sterspelers vertrokken). Ze doen het met statistiek, wiskunde en kansberekening.

Zo kijken we dik twee uur lang naar de fictionalisering van de triomftocht van de Oakland A's. in 2002 slaagde die kleine ploeg er immers in om met een allegaartje van spelers op retour, een wiskundefetisjist en een Man met een Missie een absoluut record te vestigen.

Regisseur Miller speelt zijn voorkeur voor de petite histoire achter historische feiten mooi uit. Want wat de A's in 2002 hebben gedaan, is niet minder dan dat te noemen. Net als in Capote 6 jaar geleden, stelt Miller een alom gekend meesterwerk centraal en legt hij bloot hoe dat tot stand is gekomen. Dat het deze keer om een zeer nuchtere, zakelijke en commercieel sportieve context gaat, doet de man duidelijk goed. Hij vat de poëzie van de kleedkamer en kan de illustere wiskunde die achter baseball schuilt, mooi visualiseren.

Brad Pitt staat jammer genoeg wat te gelaten te spelen om echt een overtuigd positieve indruk na te laten. De voorgeschiedenis van zijn personage verbaast niet en breekt ook scenariogewijs ook al geen potten. In wezen is zijn personage samen te vatten als from hero to zero to hero - in Hollywood is dat uiteraard genoeg, daarbuiten niet altijd. Jonah Hill in een iets serieuzere rol is geen onverdeeld succes te noemen - dit dan vooral omwille van de grappige momenten die er half aarzelend in verwerkt worden. Zijn tics komen dan wat te makkelijk naar boven wat dan waar de geloofwaardigheid van zijn rol in gevaar brengt.

Ondanks de voor België wat vreemde materie, is Moneyball ook geen flop. Ook al was de acteursregie niet optimaal, de film weet op een ontroerende manier een legendarische overwinning tegen alle kansen in te belichamen. Met gemende gevoelens verlieten we de zaal.