The Great Gatsby

Boekliefhebbend Amerika hield de adem in, afwachtend wat Baz Luhrmann zou aanvangen met een van de kroonjuwelen uit de Amerikaanse literatuur, The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald. Het flamboyante resultaat heeft de meningen van de lezers sterk verdeeld, maar die van filmliefhebbers een stuk minder. De extravagante aanpak zorgt immers voor een film die je niet snel zal vergeten.

We weten intussen wel wat van Luhrmann te verwachten: oogstrelend verpakte en dynamisch geserveerde tragische romantiek. Dat is in nog grotere mate dan voorheen van toepassing op dit drama, waarin de romance centraal staat tussen een selfmade miljonair en een in de upperclass opgegroeide, getrouwde vrouw. De achtergrond van dit relaas biedt Luhrmann natuurlijk het perfecte excuus. Waar het in Australia wat zoeken was naar hoe de onherbergzame Australische outback van confetti te voorzien, geeft het New York van de roaring twenties de regisseur een gigantisch speelveld. Zonder schroom bouwt Luhrmann er een weelderig, spectaculair pretpark op.

Als vanouds laat de cineast zijn camera doorheen immense en verbluffende sets razen, waarbij geen detail in kostumering, decor of rekwisieten aan ons oog ontsnapt. Alles knettert, glimt of spat in deze georchestreerde orgie van bloemen, sterren, vuurwerk en champagne. Waan u op een feest zoals u er nog nooit één meemaakte. Maar er is ook onderdrukte passie en verborgen nijd, er zijn woest scheurende wagens, opbollende gordijnen, achterbakse zakenpartners. De Californische zon laat dit alles in een vakantiegloed baden, maar zet de protagonisten ook zwetend tegenover elkaar. Een meesterlijk samengestelde soundtrack van hedendaagse popsongs en klassieke jazznummers wervelt omheen de gebeurtenissen en versterkt de dramatiek.

Komt dat de plot ten goede en blijft er nog iets overeind van de literaire waarde van het beroemde verhaal? Luhrmann integreert de tekst van het boek in enkele scènes visueel op geslaagde wijze om Fitzgerald's woorden eer aan te doen. Het boek wordt verder getrouw gevolgd, maar bij soms al te lange dialogen dreigt de kijker zich te gaan vervelen. De holle personages vallen immers door de mand en hun lot blijkt ons minder en minder te boeien. Hoewel Gatsby eigenlijk net het soort figuur hoort te zijn waar de kijker geen vat op heeft, komt zijn karakter nooit als echt over. Leonardo DiCaprio, hoe perfect gecast ook, blijft wat ongeloofwaardig als getormenteerde ziel. Veel van de andere figuren, onder wie de wel erg schlemielige Tobey Maguire, blijven eendimensionaal en vinden hun functie in het verhaal niet. Finaal gezien blijven de thematieken van de roman overeind - decadentie, sociale contrasten, verwrongen Amerikaanse idealen en uiteraard liefde - maar nergens zo diepgaand of treffend als bedoeld.

Emotioneel blijf je dus beslist op je honger zitten, wat in eerder werk van Luhrmann nooit het geval was. Niettemin is The Great Gatsby meer dan alleen maar oogsnoep. Eerder dan een boekverfilming, is het is een piekfijn opgebouwde, originele en gedurfde interpratie van een roman, waarin massa's mooie mensen weliswaar zorgen hebben die de onze niet hoeven te zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de