Wrong

In 2010 opende de Franse regisseur Quentin Dupieux zijn curiositeit Rubber met de redevoering van een personage over de rol van de willekeur, de ‘no reason’. Hij besloot met het citaat “Dames en heren, de film die u vandaag zal zien is een hommage aan de willekeur - het meest krachtige element van stijl“. Deze gedachtegang is eens te meer van toepassing in zijn derde langspeelfilm Wrong.

In deze film volgen we Dolph Springer die op een ochtend ontdekt dat zijn hond Max verdwenen is. Compleet ontredderd begint hij aan zijn zoektocht, waarbij hij de meest bizarre figuren zal tegenkomen. Een van deze figuren is Master Chang, een zelfverklaarde zenmeester en dierengoeroe die meer lijkt te weten over de verdwijning van Max . Meer vertellen over het verhaal van Wrong zou zonde zijn, want als snel blijkt dat dit allesbehalve een alledaagse film is.

Net als David Lynch of Charlie Kaufman, creëert Quentin Dupieux namelijk werelden met eigen wetten en logica, waarbij het absurdisme hoogtij viert. Een klok die 7u60 aangeeft, een kantoor waar het constant regent of een palmboom die plots in een dennenboom verandert? Alles kan en alles mag. Maar terwijl het absurde in Rubber voornamelijk aangegeven werd door de plot, is dat hier minder het geval. Je moet dus vertrouwd zijn met de filosofie die de regisseur in zijn eerste film en nu ook in Wrong hanteert, om zijn intenties te vatten. Als die er al zijn natuurlijk.

Verder dan een ‘no reason’ zal je niet komen

In tegenstelling tot zijn vorige film, laat Dupieux ook het meta-film gehalte achter zich, al blijft hij wel spelen met de conventies van het medium. Dit zorgt samen met de tirannie van de willekeur voor enkele verrassende en speelse momenten. Het komische aspect is bijgevolg dominant en van de kijker wordt verwacht dat hij liefst niet teveel nadenkt over wat er gebeurt. Verder dan een ‘no reason’ zal je namelijk niet komen. Jezelf gewoon laten meegaan in deze absurde wereld is dus de boodschap.

Het helpt natuurlijk wel dat Dupieux dit alles verpakt met een verzorgde, hetzij ietwat vreemde filmstijl en een 'offbeat' elektronische soundtrack van zijn alter-ego Mr. Oizo. Het eigenzinnige karakter zet zich dus door in heel de film, al is het uiteindelijke resultaat minder bevredigend dan Rubber. Deze vreemde eend zal hierdoor vooral de fans van Dupieux en de liefhebbers van cultfilms aanspreken.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de