Rabbit Hole

Genre: Drama | Duur: 1u31 | Release: 13 April 2011 | Land: VS | Regie: John Cameron Mitchell | Cast: Nicole Kidman, Aaron Eckhart, Dianne Wiest, Miles Teller, Tammy Blanchard, Sandra Oh, Giancarlo Esposito

Na het campy Hedwig and the Angry Inch en het exuberante stads-seksfestijn Shortbus betreedt de excentrieke cineast John Cameron Mitchell met Rabbit Hole nieuwe paden. De franjeloze stijl en tragische verteltoon zijn beslist niet wat we van hem gewend zijn.

Het relaas van een koppel dat na de dood van een kind opnieuw tracht vat te krijgen op het leven, is jammer genoeg niet erg vernieuwend. David Lindsay-Abbaire's theaterstuk waarvan dit een verfilming is, wist geen andere focus te leggen op het drama dan de voor de hand liggende communicatieproblemen tussen twee mensen die beiden op hun manier omgaan met een tragedie in hun leven. Onze landgenote Fien Troch wist psychologisch alleszins een stuk meer diepgang te creëren in het niet zo licht verteerbare Unspoken, dat dezelfde thematiek behandelt. In die zin valt Rabbit Hole te licht uit en zoekt het slechts een conventionele, zij het geloofwaardige dramatiek op.

Niettemin weet de film daarmee wel te raken. Als hulpvaardige kijker zou je haast tussen het echtpaar willen gaan staan om hen duidelijk te maken wat de ander voelt en denkt. In het geval van moeder Becca is dat een sluimerend cynisme en een overweldigende boosheid die geen uitlaatklep vindt. Nicole Kidman, puurder dan ooit tevoren, lijkt deze gelaagde vertolking moeiteloos uit haar mouw te schudden. Met schijnbaar gemak werpt ze zich op deze rol, waarvoor ze een Oscarnominatie kreeg. Met Aaron Eckhart en Dianne Wiest krijgt ze twee waardige tegenspelers. Toch zijn het haar gesprekken met de tiener Jason (Miles Teller) die de film zijn sterkste momenten biedt. Het is ook dat personage dat Mitchell de kans geeft zijn film - net als bij Shortbus - van een poëtische animatietouch te voorzien, in de vorm van een existentiële strip die de film ook zijn titel geeft.

Zonder aan Hollywoodconventies te willen voldoen en ondanks enkele humoristische momenten, weet Rabbit Hole niet helemaal uit een zeker dramatisch keurslijf te breken, maar anderzijds is dit wel een oprechte film geworden waarvan de soberheid uiteindelijk effectief blijkt. De stemmige vioolmuziek op de soundtrack begeleidt de kijker om net als de personages tot aanvaarding te komen van de feiten.