The Borrower: Arrietty

De nieuwste film van Studio Ghibli, die vaak als de Japanse equivalent van de Disney films aanzien worden, is toch vaak iets om naar uit te kijken. In het verleden wist Studio Ghibli, en dan vooral regisseur Hayao Miyazaki, onze harten al te veroveren met meesterwerken zoals Princess Mononoke, Spirited Away en Howl’s Moving Castle, en dit jaar is het de beurt aan Kari-gurashi no Arietti, oftewel The Borrower: Arrietty, voor wie niet zo bedreven is in de Japanse taal.

Op de regisseursstoel vinden we deze keer de relatief onbekende Hiromasa Yonebayashi terug, maar wie vertrouwd is met het eerdere werk van Miyazaki zal al snel die typische ‘look’ en ‘feel’ in de film herkennen. Bovendien was regisseur Yonebayashi ook werkzaam als animator voor de drie bovengenoemde films. De grootmeester zelf mag het regisseren dan wel achterwege gelaten hebben, hij is wel verantwoordelijk voor het concept en het scenario van de film, waarvoor hij zich liet inspireren op het eerste boek uit de kinderboeken serie van Mary Norton.

De film blijft relatief trouw aan het boek en vertelt het verhaal van Arrietty en haar familie, die onder de houten vloer van een huis wonen. Zij zijn ‘kleine mensen’ (dit mag je letterlijk nemen, want ze zijn niet groter dan een tiental centimeter) en noemen zichzelf Leners omdat ze stiekem objecten ontlenen van de bewoners van het huis. Hun relatief rustige bestaan wordt echter verstoord doordat de nieuwsgierige Arrietty al snel opgemerkt wordt door Sho, een jongen die wegens zijn ziekte naar het huis verhuist om uit te rusten. Hun ontluikende vriendschap leidt er echter toe dat de huishoudster zich bewust wordt van het bestaan van de Leners, waardoor Arrietty en haar familie de keuze moet maken om hun vertrouwde huisje om te geven en de grote onbekende wereld tegemoet te treden of te blijven.

Hoewel het verhaal de diepgang en complexiteit mist van eerdere Studio Ghibli films, schuilt de kracht van de film vooral in de charme van de onverschrokken heldin Arrietty en haar relatie met Sho, alsook de subtiele mix tussen humor, avontuur, fantasie en realiteit, - toch wel kenmerkend voor een Miyazakifilm. De film komt het beste tot zijn recht wanneer Arrietty, al dan niet samen met haar vader, op verkenning gaat in en rond het huis. Muurnagels worden trappen, kleine vishaken worden grijphaken en stenen en touw worden zelfs gebruikt als een heus hefboomsysteem. Al dit soort ludieke elementen vergroten het avontuurlijke karakter van hun onderneming en dompelen je onder in de wereld van de Leners. Dit is een zeer kleurrijke maar vaak ook gevaarlijke wereld, waarbij Yonebayashi zelfs verschillende animatiestijlen gebruikt. De strak omlijnde personages en objecten staan bijvoorbeeld in sterk contrast met de wijde shots van de tuin vanuit Arrietty’s perspectief, die op een meer impressionistische, haast waterverfachtige manier weergegeven worden. Het prachtige kleurenpalet van deze tuin en het huisje van Arrietty zullen je spontaan een goed gevoel geven en de nachtelijke scènes vergroten dankzij het lichtspel de dreiging van de onbekende wereld waarin onze helden op stap gaan.

De film komt het beste tot zijn recht wanneer Arrietty, al dan niet samen met haar vader, op verkenning gaat in en rond het huis

Hoe visueel prachtig de film ook is, op muzikaal vlak laat hij wat steekjes vallen. De Japanse popmuziek brak af en toe met de magische sfeer van de film. Dit is best wel spijtig gezien de rest van de muziek en zeker het stemmenwerk van hoog niveau zijn. Al bij al is The Borrowers dus een aangename kennismaking met debuterend regisseur Yonebayashi en een film die fans zeker niet links mogen laten liggen.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de